เพราะรัก...คืออารมณ์

      เคยเจอ  "จุดอิ่มตัว"  ของตัวเองกันบ้างมั้ยคะ


      เราเคยเจอนะ  ที่จำได้จริงๆ  ก็สองครั้ง  จะเล่าให้ฟัง(อ่าน)



      ตั้งแต่ช่วงมัธยมปลาย  เราชอบนิตยสารวัยรุ่นอยู่เล่มนึง  เป็นเรื่องเกี่ยวกะตอบปัญหาวัยรุ่น  กลอน  แฟชั่น  และที่ชอบที่สุด  คือสารพัดสารพันวิธีทำนายดวงชะตาด้วยแบบต่างๆกัน  ชอบมาก  ตามอ่านตลอด

      แต่ด้วยความที่มีความงกในกระแสเลือดสูง  การอ่านส่วนใหญ่ของเราจึงมีสามวิธี  ยืมเพื่อนอ่าน  รอซื้อฉบับลดราคา  และยืนอ่านฟรีตามร้านหนังสือ  ซึ่งส่วนใหญ่.........ก็มักใช้วิธีที่สาม

      หาเรื่องไปยืนอ่านจนโดนร้านหนังสือด่า(ในใจ)อยู่หลายปี

      จนเมื่อไปเรียนต่างถิ่น  จึงร้างเลยการอ่านไป  เพราะร้านหนังสือเมืองนอกไม่ขายเจ้าเล่มนี้  ครั้นเรียนจบกลับมาเมืองไทย  ก็กลับไปยืนอ่านให้ร้านด่าอีก  เพราะรู้สึกคิดถึงที่ไม่ได้อ่านมานาน

      เมื่อหยิบอ่านไปสักพัก  ก็ไปเจอกับคำทำนายหนึ่ง  ซึ่งทำนายตัวเราได้อย่างเสียหายมาก  จนรับไม่ได้..


      ณ  ตอนนั้น  เหมือนสายใย  เหมือนความลุ่มหลงที่เคยมีต่อหนังสือเล่มนั้นมันขาดลง  เรามองหนังสือในมืออีกครั้งเหมือนมองสิ่งแปลกหน้า  พลิกอ่านให้จบแล้ววางลง  โดยตั้งใจว่า  จะไม่อ่านอีกเลย  ไม่ว่าจะอ่านฟรีหรือเสียเงิน

     และตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้  เราก็ไม่ได้แตะหนังสือเล่มนั้นอีกเลย



     อีกเหตุการณ์นึง  สดๆร้อนๆ  วันที่  feeling  blue  น่ะแหละ

     เราเริ่มเล่นเฟสบุ๊คช่วงฝึกงานก่อนขึ้นปีสี่  และตั้งแต่นั้น  เราก็ติดเฟสบุ๊คงอมแงม  ติดขนาดที่ว่าวันนึงๆ  ต้องเข้าไม่ต่ำกว่าสามรอบ  ครั้งละไม่ต่ำกว่าครึ่งชั่วโมง  เล่นเกมมั่ง  เล่นควิซมั่ง  อ่านโน่นอ่านนี่ไปเรื่อย

     จนวันเสาร์ที่ผ่านมา  วันที่รู้สึกแย่ที่สุดจนไปประจานความอ่อนแอในเฟสบุ๊ค  เราก็เริ่มรู้สึกว่า...

     .....เราจะเข้าเฟสบุ๊คบ่อยๆ  ไปทำไม?  เราจะไปนั่งดูชีวิตคนอื่นมากกว่าชีวิตตัวเอง  ไปเพื่ออะไร??

   
      เชื่อมั้ย  เมื่อวาน  เราเข้าเฟสแค่สองรอบ  รอบแรกคือไปถ่ายรูปกับผลิตภัณฑ์ตัวนึงแล้วโพสต์ขึ้นเฟสเพื่อเอาของแจก  ออนอยู่ประมาณ....ไม่ถึงห้านาที
      อีกรอบคือเข้าไป.......ทำไรหว่า  อ๋อ  จัดการอะไรนิดหน่อย  อีกประมาณห้านาทีเช่นกัน
      สรุปว่าทั้งวันเข้าเฟสอยู่สิบนาที

      หรืออย่างวันนี้ทั้งวัน  ก็ยังไม่ได้ล็อคอินเข้าเฟสเลย  ทั้งๆที่ปกติ  ถ้าอู้การอ่านหนังสือมานั่งเขียนบล็อคก๊อกแก๊กๆได้นี่  เราออนเฟสไปอย่างน้อยครึ่งชั่วโมงละ

       ข้อดีคือ  พอไม่เอาชีวิตไปเฝ้าเฟสบุ๊ค  เหลือเวลาทำโน่นทำนี่เยอะอย่างไม่น่าเชื่อ



      คิดว่าบางคนน่าจะเคยประสบกับเหตุการณ์คล้ายๆกัน  คือไม่ว่าจะรักชอบอะไรหรือใครแค่ไหน  มันจะมีวันๆนึง  ที่เราตื่นขึ้นมาแล้วพบว่า

      เฮ้ย  เราไม่ได้รู้สึกกับสิ่งๆนั้นเท่าเดิม  อีกต่อไป

      ซึ่งมันอาจจะเกิดเพราะความผิดของฝั่งนั้นก็ได้  หรือมันอาจจะไม่ใช่ความผิดของใครเลยก็ได้  มันแค่ความรู้สึกที่ว่า  เราพอแล้วอ่ะ  กับสิ่งๆนั้น  หรือคนๆนั้น

      แล้วเราก็หันหลัง  เดินจากมา


      ถ้าจะถามความเห็นเราว่าเป็นเพราะอะไร  เราว่า  คงเป็นเพราะ...

          ' ความรักหรือความชอบนั้น.....คืออารมณ์ '

      และหากสังเกตดีดีจะพบว่า  ในคำว่า  "อารมณ์"  มีคำ(พ้องเสียง)ว่า  "ลม"

      "ลม"  คือความไม่แน่นอนอย่างหนึ่งของโลก  วันนั้นพัดมาทางนี้  วันนี้พัดไปทางอื่น  บางวันก็มาเป็นมรสุม  บางวันก็ไม่มีเลย

       เราไม่อาจแน่ใจว่า  "สายลม"  จะพัดมาทางเดียวกันในความแรงเดียวกันทุกวัน  เฉกเช่นเดียวกับที่เราไม่สามารถคาดหวังว่า  "ความรัก"  ต่ออะไรสักอย่าง  จะคงอยู่ตลอดไป

      ลมอาจเปลี่ยนทิศได้  อารมณ์รักชอบก็สามารถเปลี่ยนเป็นเฉยชาได้เช่นกัน  ตามสัจธรรมของโลกที่ว่า  ทุกอย่างย่อมมีการเปลี่ยนแปลง


          เพราะรัก........คืออารมณ์  :)

    ขอทิ้งท้ายด้วยการฝากกาพย์ซึ่งเราแต่งเองให้อ่านนะคะ


                         เพราะรัก...คืออารมณ์                                  พัดมาห่ม  แล้วก็ไป

                ฝากรอย  ไว้กับใจ                                                อาจทำให้  มีน้ำตา

                         ยามรัก  ก็รักมาก                                          รักจนอยาก  ใฝ่ฝันหา

                รัญจวน  ป่วนอุรา                                                  จนบางครา  น่ารำคาญ

                          ความรัก  ยามจากไกล                                รักก็ไร้  ซึ่งความหวาน

                มองหน้า  มาเนิ่นนาน                                            ความซาบซ่าน  ยังไม่มี

                          โอ้รัก  ไยจากไป                                         ไยร้างไกล  ไยหลีกลี้

                ใครรู้  วานบอกที                                                    ยังโศกี  อยู่ทุกวัน

                          เพราะรัก  คืออารมณ์                                   ไม่อาจชม  ชั่วนิรันดร์

                พบหน้า  เพื่อลากัน                                                ก็เท่านั้น  แหละใจเอย...