เล่าไปเรื่อย : ลูกอีช่างถาม

         เรามีนิสัยเสียอยู่อย่างหนึ่ง  นั่นคือเราชอบสงสัยในสิ่งที่ชาวบ้านเขาไม่สงสัยกัน

         แล้วพอสงสัยก็จะถามคนใกล้ๆตัว  ตอนที่ยังไร้เดียงสาเราก็ถามไปทั่ว  ผลคือ  หลายครั้งเราโดนคนที่ตอบไม่ได้ในสิ่งที่เราสงสัยเหวี่ยงเอา  "ชาวบ้านเขาไม่ถามกันไม่รู้รึไง"  (ก็สงสัยอ่ะ)



         เช่นตอนเข้ามหาวิทยาลัยใหม่ๆ  เราถามแม่ว่า  ทำไมเฉพาะผู้หญิงที่ต้องติดกระดุมมหาฯลัยกับติดเข็ม  ทำไมผู้ชายไม่ต้องติด?

         ผลคือแม่ตอบ(แบบแอบเหวี่ยง)ว่า  'แม่ไม่เคยสงสัยเลย  แม่รู้แค่ว่ามันเป็นกฎและแม่ต้องทำ'  (ตอบไม่ตรงคำถามง่ะ)

         และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่โดนแม่เหวี่ยงในอะไรแบบนี้(นี่ก็ไม่ค่อยเข็ด)  แต่จำได้ว่าหลังจากนั้น  เราก็ถามอะไรแปลกๆกะแม่น้อยลง



         อีกคำถามแปลกๆที่จำได้แม่น  คือตอนเรียนเรื่องกฎหมายว่าด้วยการกู้ยืม  จำนอง  จำนำ  ในคาบสุดท้าย  ขณะที่คนอื่นถามเกี่ยวกับบทเรียน  ถามว่าออกอะไร  ถามฎีกา  เรายกมือถามว่า

         "พันธบัตรรัฐบาลจำนำได้มั้ยคะ?"  (สาบานได้ว่าเราได้ยินคนหัวเราะด้วย)

         คำตอบที่ได้รับจากอาจารย์คือ  "อันนี้ผมไม่ทราบนะครับ  ยังไงลองหาข้อมูลเพิ่มจากตำราอื่นๆดู"  ค่ะ  ขอบพระคุณนะคะที่ไม่อารมณ์เสียใส่หนู

         เชื่อมั้ย  ทุกวันนี้เรายังไม่รู้เลยว่าพันธบัตรรัฐบาลจำนำได้หรือเปล่า  (คือเราพยายามหาแล้วนะ  แต่เราหาไม่เจอจริงๆ)


         ตอนเรียนโทเราก็เคยถามอะไรแปลกๆเหมือนกัน  แต่นี่จำไม่ได้จริงๆว่าถามอะไร  จำได้แค่ว่าอาจารย์บอกว่า  'เออน่าคิด  ผมคิดไม่ถึง'  ว่าแล้วท่านก็ให้เวบไซต์มาค้นคว้าเพิ่มเอาเอง

         บางทีก็เหนื่อยใจกะตัวเองนะ....



        คนเดียวจริงๆ  ที่ถามแล้วไม่เคยโดนเหวี่ยงใส่  นั่นคือพ่อ  โดยส่วนมากที่ถามจะเกี่ยวกับเรื่องศาสตร์การดูลายมือและโหราศาสตร์ไทย  โดยเฉพาะการดูลายมือที่เรียนมาจากพ่อโดยตรง

        พอถามแล้ว  พ่อก็จะ....  'คิดได้ไงวะเนี่ย??  ขอพ่อไปหาข้อมูลก่อนนะ'

        ถามว่าหาได้ทุกอย่างที่ถามมั้ย  ก็ไม่หรอก  แต่อย่างน้อยการที่ไม่เหวี่ยงใส่และพยายามหาเหตุผลมาตอบเรา  ก็เป็นสิ่งที่เรารู้สึกขอบคุณมากในทุกๆครั้งที่ต่อมหาเรื่องมันทำงาน



        นิสัยที่ตามมาจากนิสัยการสงสัยแบบเสี่ยงต่อการถูกว่าของเราก็คือ  นิสัยชอบคิดหาเหตุผลหรือคำตอบด้วยตัวเอง  ด้วยความที่ถามไปทั่วแล้วชาวบ้านเกาหัวแกรกๆ  แถมไม่ได้คำตอบเสียตั้งเยอะ  สุดท้ายก็เลย  'เอาวะ  ไหนลองเอาคำถามมานั่งคิดเองดู'  โดยจะหาข้อมูลที่เกี่ยวข้องกะสิ่งที่ตัวเองสงสัย  ถ้าหาแล้วเจอก็ดีไป  ถ้าไม่เจอก็จะลองเอาข้อมูลที่มีมาเชื่อมโยงเอาเอง  บางทีก็ไม่รู้หรอกว่าถูกมั้ย  แค่เออ  มันตอบคำถามตัวเองได้  พอใจละ
      ส่วนถ้าตอบไม่ได้ก็....มั่วค่ะ  ตอบแบบมั่วๆให้ตัวเองไป  หุหุ



     ล่าสุดเลยค่ะ  ไลน์กรุ๊ปครอบครัวเอาโพสต์รายงานอาการของคุณปอ  ทฤษฎี  มาแชร์ให้ดู  เราอ่านแล้วจู่ๆก็ถาม(แบบโง่ๆหรือเปล่าไม่รู้)  ไปว่า

     "จู่ๆเชื้อไข้เลือดออกมันหายไปได้ยังไงคะ"

     แม่ตอบกลับมาว่า

     "หมอแจ้งตั้งแต่เมื่อวานแล้วไงจ๊ะว่ารักษาจนเชื้อหายแล้ว..."

     ยังไม่ค่อยกระจ่างใจ  จะถามเพิ่มก็เกรงใจ

    ว่าแล้วก็เริ่มหาคำตอบเอง(อีกแล้วค่ะ)  ....เอ้อ  เชื้อไข้เลือดออกเป็นไวรัส  ปกติไวรัสเป็นอะไรที่รักษาไม่ได้  แต่สามารถหายไปเองได้  เห็นได้จากการที่เราเป็นหวัดแล้วหายได้เอง(ใช่  หวัดเกิดจากไวรัสเช่นกัน)  ดังนั้น  ถ้าใช้หลักการเดียวกัน  แปลว่า...การดูแลเบื้องต้นทำให้เชื้อหยุดการทำงานต้วเองได้...

   โอเค....น่าจะเป็นแบบนั้น  (พอใจละ  แค่นี้  555)  

    ....ก็ได้แต่หวังว่าคุณปอจะอาการดีขึ้นเรื่อยๆล่ะนะ....



    การโตขึ้นไม่ได้ทำให้ความสามารถในการถามแบบขวางโลกลดลง  เอาจริงๆมันเพิ่มขึ้นด้วยซ้ำ  เพราะยิ่งได้รู้อะไรมากขึ้นก็ยิ่งทำให้สงสัยได้แตกแขนงมากขึ้นไปอีก  

    สิ่งที่พัฒนาขึ้นกลับเป็นความสามารถในการหลบหลีกการถูกด่า  ด้วยการดูตาม้าตาเรือให้ดีก่อนถาม  นั่นคือ  ถ้าไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายสนิทกะเราพอ  หรือใจกว้างพอที่จะรับคำถามเราได้  ก็อย่าถามเลยเหอะ

 
    อย่างไรก็ดี  เราว่าการช่างสงสัยเป็นสิ่งที่ดีนะ  เพราะมันทำให้เราได้คิดถึงอะไรสักอย่างมากขึ้น  และเมื่อถามแล้วได้ข้อมูลมายังส่งผลให้เรามีข้อมูลมากขึ้น  และมีแนวโน้มจะฉลาดขึ้น  และหากใครเป็นแบบเดียวกับเรา  เขาก็มีแนวโน้มจะเป็นคนค้นคว้าเก่งและหาเหตุผลเชื่อมโยงได้อย่างมีหลักการ  ซื่งเป็นทักษะที่เราว่ามันมีประโยชน์อยู่ไม่น้อยในการดำรงชีวิต


    เพราะฉะนั้น....ถามเห้อ