เขียนตามที่คิด/ Write what I think

     ใครบางคนเคยบอกไว้ว่า "เรายิ้มเราร้องไห้ง่ายดายนัก ในวัยแห่งความรักและความฝัน"  เพื่อเป็นคำอธิบายว่าในยามที่เรายังอยู่วัยแรกรุ่นนั้นน่ะ  เราช่างมีอารมณ์อ่อนไหวไปกับสิ่งรอบตัวได้ง่ายเสียจริง       แล้ววัยทำงานเล่า  เป็นวัยที่เย็นชาไร้หัวใจไปแล้วล่ะหรือ?       อยู่ซี  หัวใจยังอยู่ที่เดิมนั่นแหละ       บางที  มันอาจจะมาจากปัจจัยภายนอกที่ต่างกันก็ได้      วัยรุ่นเป็นวัยที่ฮอร์โมนกำลังพลุ่งพล่านและมีการตอบสนองต่อสิ่งรอบตัวได้เต็มที่  ผลคือไม่ว่าอารมณ์อะไรจะเข้ามา  วัยรุ่นหลายคนมีแนวโน้มจะ "อิน" ไปกับมันอย่างเต็มที่ด้วยเช่นกัน      อีกปัจจัยเสริมนั่นก็คือวัยรุ่นโดยทั่วไปเป็นวัยที่ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรมากนัก  หน้าที่หลักคือเป็นเด็กดีและตั้งใจเรียนหนังสือ  และถ้าคุณผ่านรั้วมหาวิทยาลัยมาแล้ว  คุณก็คงเข้าใจว่า  ระหว่างเรียนหนังสือนั้นมีช่วงให้ตอบสนองต่อสิ่งรอบตัวมากเพียงใด      บางเทอมเรียนแค่สองวัน  บางเทอมเรียนแค่สามวัน  บางเทอมเรียนทุกวันแต่แค่ช่วงเช้าบ่ายว่าง ฯลฯ  ไอ้ช่วงที่  "ว่าง"  เนี่ยแหละ  เป็นอะไรที่เอื้อต่อการตอบสนองต่อสิ่งต่างๆเสียเหลือ

     ไม่ว่ายุคสมัยจะเปลี่ยนไปสักเพียงใด  โลกนี้ก็ยังมีผู้หญิงอยู่กลุ่มหนึ่ง  กลุ่มที่บอกตัวเองว่า  "ฉันจะไม่เป็นฝ่ายเริ่มจีบใครก่อน..เป็นอันขาด"  หลงเหลืออยู่      ขอโสดอยู่เฉยๆดีกว่า  ว่าแบบนั้น      และไม่ว่าจะชอบใจหรือไม่  ข้อเท็จจริงก็มีว่า  ยิ่งผู้หญิง "เต็ม"  ในตัวเอง  เท่าไหร่  หล่อนก็มีแนวโน้มจะกระเหี้ยนกระหือรือในการ  "เติม"  สิ่งที่ไม่มี  น้อยลงเท่านั้น      "เต็ม"  คือ  ยืนด้วยลำแข้งตัวเองได้  มีงานทำ  มีเงินใช้  มีเพื่อนดีๆ  มีความสุข      "เติม"  ในที่นี้คือ  ไขว่คว้าหาความรัก      แล้วเชื่อเถอะว่าในคนกลุ่มนี้  จะต้องมีพวกที่ถ้าหากไม่  "เลือกมาก"  ก็เป็นพวก  "ไม่ฉลาดในเรื่องความรัก"  อยู่บ้าง  ไม่มากก็น้อย      บ้างก็เป็นอย่างใดอย่างหนึ่ง  หรือบางคนอาจจะเป็นทั้งสองอย่างเลยก็ได้      พวกเลือกมากนั้นมีเหตุผลในตัวเอง  ยิ่งเขามีอะไรๆในตัวมากเท่าไหร่  ความเลือกมากก็ยิ่งทับเท่าพันทวี      พวกมีทรัพย์สินมากจะไม่เลือกคนที่จนกว่าตัวเอง..      พวกมีอายุเพิ่มขึ้นบางคนก็จะไม่เลือกคนอายุน้อยกว่า(ไม่ใ