เขียนตามที่คิด/ Write what I think

       วันนี้ เข้า Pinterest  ตามปกติ  แล้วไปเห็นรูปนักบอลคนโปรดซึ่งเกษียณจากทีมชาติแล้วโพสต์ข้อความประมาณว่า  "ช่วงนี้เป็นช่วงพักผ่อนของผม  ผมจะคอยเชียร์ทีมชาติตัวเองจากโซฟาที่บ้านในฐานะ..แฟนคลับ(ช่วงนี้ยุโรปมีเตะกระชับมิตรค่ะ)  โชคดีนะทีมชาติ  สุขสันต์วันอีสเตอร์ครับ"      ทันใดนั้นปากก็ลั่นออกมา  "แบบนี้เรียกเย้ยค่ะคุณพี่"  แล้วหัวเราะหึหึ          แล้วจู่ๆ ถ้อยคำท่อนหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัว....       "ครั้งหนึ่ง  ฉันเคย  ยืนตรงนั้น..."      มานั่งคิดต่อยอดว่า...ความรู้สึกหลังจากถ้อยคำเหล่านี้ควรเป็นอย่างไร...?      เราว่า.....มันคงขึ้นอยู่กับสถานการณ์.....ล่ะมั้งนะ      ที่แน่ๆ...เราว่าหนึ่งความรู้สึกที่สำคัญของถ้อยคำนี้น่าจะเป็น...      ความคิดถึง      ลองคนเราสามารถเอาเวลาไปคิดว่าที่ตรงนั้นครั้งหนึ่งเป็นอย่างไร  แสดงว่า...ที่ตรงนั้น  คงพอมีที่ยืนในหัวใจและค...

     ดูข่าวตั้งแต่เมื่อวานถึงวันนี้  เจอเหตุการณ์ทำนองเดียวกันสามเรื่อง  คือการทำร้ายกันโดยมีความรักเป็นมูลเหตุ      เหตุการณ์แรกเหมือนจะเป็นเหตุการณ์แฟนเก่ายิงแฟนใหม่(จริงเท็จไม่ยืนยันนะ  เอาที่สรุปได้ถึงตอนที่ดู)      ดีอยู่หรอกที่ไม่ยิงผู้หญิง....ว่าแต่  เลิกกันไปตั้งสองปีเพิ่งจะหึง  ความรู้สึกช้าเหรออออ(เอ...หรือจริงๆตั้งใจจะยิงผู้หญิง???)       เหตุการณ์ที่สอง ยิงภริยาเก่า(ตายรึเปล่าไม่แน่ใจ  น่าจะตาย)  เพราะขอคืนดีแล้วอีกฝ่ายไม่ยอม  ทั้งๆที่ตัวฝ่ายชายก็มีภริยาใหม่แล้ว  แถมตอนอยู่ด้วยกัน  เคยทำร้ายร่างกายถึงขั้นเอาสายไฟรัดคอมาแล้ว...   เชิญคุณผู้อ่านคิดคำด่ากันได้ตามศรัทธา  ผู้เขียนคงคิดไม่ต่างกัน      เหตุการณ์ล่าสุด  ข่าวเพิ่งจบไปตะกี้  แทงภริยาท้องหกเดือนจนตาย  เพราะเหตุหึงหวงกลัวภริยาไปมีผู้ชายใหม่...      ระวังมี...ขี่คอแบบเรื่องชัตเตอร์นะเอ็ง  ตายทั้งกลมเสียด้วย      เราพยายามจะเช...

     ช่วงนี้ร้อนชะมัดเลย  ว่ามั้ยคะ      ยิ่งตอนกลางวันนี่...........โฮ้ย  ทำไมมันเหนียวตัวแบบนี้เนี่ย???      จู่ๆก็มีน้ำเต็มหลังโดยไม่ได้ร้องขอ  ต้องเดินไปพรมน้ำปะแป้งน้ำกันให้วุ่นวาย  หรือไม่  ต้องเปิดตู้เย็นหาอะไรเย็นๆมาดับร้อนเสียหน่อย      ที่น่าอารมณ์เสียกว่านั้น  ยิ่งเข้าหน้าร้อนนานเท่าไหร่  ดูเหมือนแมลงและมดจะยิ่งมากขึ้นและก่อกวนไม่หยุดหย่อน      เหมือนของคู่กัน  สมกันราวกับผีเน่ากับโลงผุ!!!      นั่งร้อนๆไปเรื่อยๆ  จู่ๆ  เราก็นึกเห็นใจและเข้าใจบรรดาสัตว์ต่างๆที่มันคลั่งกันขึ้นมาดังข่าวที่เห็นๆกันอยู่      คิดดูสิ  ขนาดเรานั่งในบ้านแบบนี้  มีพัดลมหรือแอร์จ่อแบบนี้  เดินไปไม่กี่ก้าวก็ถึงตูเย็นแล้วแบบนี้  นั่งๆอ่านหนังสืออยู่เรายังอดหงุดหงิดกับความร้อนที่เพิ่มขึ้นไม่ได้  แถมบางที  นั่งๆอยู่...โอ๊ย  เจ็บอะไรเนี่ย  มองที่ขาก็เจอมดตัวจ้อยกำลังทิ่มก้นสร้างความปวดแสบปวดร้อนให้...

     ขอใช้พื้นที่บล็อกเป็นไดอารี่หน่อยเถอะนะ...      วันนี้ออกจากบ้านด้วยความลั่ลล้า  เพราะใส่เสื้อทีมฟุตบอลทีมโปรดเวอร์ชั่นล่าสุดซึ่งประทับหมายเลขนักบอลที่ชื่นชอบ  ผู้ซึ่งเป็นเจ้าของแฮทริคแรกในบอลโลก 2014 ออกจากบ้าน...            แม้จะเขินนิดหน่อย  แต่ไม่ทำให้ความอิ่มเอมใจลดลงแต่อย่างใด      ไปถึงห้องเรียนและนั่งที่แล้วก็หยิบอุปกรณ์การเรียนมาวางบนโต๊ะ  มองไปทางกระเป๋าดินสอ  ว่าแล้วจึงเปิดกระเป๋า  หยิบพวงกุญแจชุดทีมโปรด(อันนี้ชุดเก่า  อิอิ)มาห้อยกระเป๋าดินสอใหม่           ยิ้มให้พวกกุญแจอยู่อย่างนั้น...      นั่นเรียนไปพักหนึ่ง  ฟังอาจารย์พูดราวกับว่าวันนี้เป็นวันสุดท้าย  เอ...กำหนดการในเวบเขียนว่าเรียนถึงสัปดาห์หน้านี่นา      รอจนพักจึงไปถามพี่เจ้าหน้าที่ด้านนอก  คำตอบคือ  "วันนี้วันสุดท้ายค่ะ"      เดินเข้าห้องมาอย่างงงๆ  แล้วจึงไลน์ไปบอกเพื่อนซึ่งติดภารกิจเล็กน...

     แวบเข้าเฟสบุ๊คไปดูเพจเดิมๆของตัวเองมา  แต่มือดันกดไปเข้าเพจที่ชื่อ  "ท่อนนี้แม่งใช่"  แล้วก็ชอบใจกดอ่านไปเรื่อยๆ  จนกระทั่งเจอรูปหนึ่งซึ่งกล่าวว่า...      "ชีวิตเราไม่จำเป็นต้องมีคนรัก  แต่เราจำเป็นต้องมี 'ความรัก' กับอะไรสักอย่าง"      สะดุดอยู่กับรูปนี้อยู่นานมาก  คือ  เห็นด้วยอย่างยิ่งเลย...      สาเหตุที่เห็นด้วยเพราะเป็นประสบการณ์ตรงที่เรามีมาตลอดชีวิต  ดังที่พอทราบๆกันว่า  เรายังคงอยู่ที่เดิมตามลำพัง  มองเพื่อนสละโสดไปทีละคน  ทีละคน  อย่างสงบนิ่ง      แต่ถึงกระนั้น  หัวใจเรามันกลับไม่เคยหยุดนิ่งเลย  มันยังคงเคลื่อนที่ไปอยู่ข้างๆบางสิ่ง  ไปรับอะไรบางอย่างเข้ามาตลอดเวลา      สิ่งแรกที่รักมากจนจำความได้  คือการ์ตูนเรื่อง ดิจิมอน  ติดถึงขนาดสะเทือนใจไปหลายวันเมื่อถึงตอนที่ตัวละครที่ตัวเองชื่นชอบโดนจับตัวไป  ติดขนาดดื้อไม่ยอมไปเชงเม้งกะที่บ้านจนถูกดุว่าไร้น้ำใจ      เอาเ...

     วันนี้มาเรียนติวเตรียมสอบเช่นเคย....      ก่อนหน้านั้นประมาณสิ้นเดือนกุมภา  ท่านอาจารย์ได้ไปทำบุญปฏิบัติธรรม  ท่านบอกว่าจะช่วยเอาเครื่องเขียนไปสวดมนต์เพื่อเป็นสิริมงคล  ใครศรัทธาจะฝากมาก็ได้  ยายสองสาวแสนเงียบจึงฝากไปกับเขาด้วย       หลังจากกลับมาอาจารย์กล่าวว่ามารับปากกาคืนไปได้  โดยปากกาทั้งหมดจะอยู่ที่ใครสักคนหนึ่ง....       ในขณะที่ใครหลายคนซึ่งมนุษยสัมพันธ์ดีรับปากกาไปแล้ว  ยังมีอีกสองสาวซึ่งแทบไม่รู้จักใครเลย  ยังคงมะงุมมะงาหราว่าควรไปรับที่ใคร...        หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปก็แล้ว...        สองสัปดาห์ผ่านไปก็แล้ว...        เข้าสัปดาห์ที่สาม...        นั่งปรับทุกข์กันสองคนว่า  แล้วปากกาที่ฝากไปต้องไปเอาที่ไหนล่ะเนี่ย  แล้วก็ดูเหมือนจะถอดใจกันอยู่สองคน        แต่แล้ว....หนึ่งคนก็คิดขึ้นว่า  ฉันจะไม่ปล่อยให้มันผ่านไป  ปะเหมาะเคราะห์ดี  ไปเจอเพื่อ...

       สวัสดีค่ะ  :D        เป็นเวลากว่าหนึ่งไตรมาส(สามเดือน)แล้วที่วิถีชีวิตเดิมๆของเราเปลี่ยนแปลงไป  จากที่วันนึงๆต้องนั่งเฝ้าหน้าเฟสบุ๊คทุกวันเพื่อดูความเป็นไปของเพื่อนแต่ละคนในเฟส  หลังจากที่พบว่าทุกคนเริ่มมีชีวิตที่เข้ารูปเข้ารอยและนำเสนอมันออกมาในเฟสอย่างไม่หยุดหย่อน  ในขณะที่ชีวิตเรายังล่องลอยไม่รู้จุดหมายอยู่  จึงได้หลักการอย่างหนึ่งที่ว่า  "รู้น้อย  ก็เจ็บน้อย"        ว่าแล้วเลยเลิกนั่งเฝ้าเฟส  และคงเลิกไปเรื่อยจนกว่าชีวิตจะได้เรื่องได้ราวแบบชาวบ้านเขา        ก็ดีค่ะ  โล่งดี  เวลาเหลือเยอะ         แต่กระนั้นก็ดี  เรายังคงเข้าเฟสอยู่บ้างเพื่อเข้าไปดูบางเพจโดยเฉพาะที่ตามมาตั้งแต่ยังเสพติดเฟสบุ๊คอยู่  เป็นต้นว่า....เพจของทีมฟุตบอลทีมโปรดของเรา(เป็นยาชูกำลังอย่างหนึ่ง  555)  หรือเพจข่าวสาร  เพจขำขัน  เอาไว้ให้ความบันเทิงแก้เซ็งไปวันๆ        ...และหนึ่งในเพจที่เราเข้าทุกวัน...

     ถึงแม้จะยอมรับได้ว่าภาษาเป็นสิ่งที่เปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ  แต่...ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เรารู้สึกว่า  บางที  การเปลี่ยนแปลงของภาษามันช่างดูเกินจะรับได้      อันที่จริง  การย่นคำพูดบางคำก็ไม่น่าเกลียดเสียทีเดียว  เป็นต้นว่า  จาก  ใช่หรือเปล่า  เป็น  ใช่ป่ะ  อันนี้สั้นดีและใช้ประจำ  โดยเฉพาะเวลาคุยกะเพื่อน  ดูเป็นกันเองดี      หรือพวก  ทำรายยอยู่หรออออออ  อันนี้พอรับได้  แลดูกวนประสาทดี  และแน่นอนว่าใช้กับเพื่อนเช่นกัน        หรือแม้แต่พวกวลีที่สมัยนี้ติดปากกัน  เช่น  "ก็ไม่รู้สินะ"  หรือ  "เอาที่สบายใจ"  เราว่ามันสื่อความหมายดีนะ  หึหึ      แต่ไอ้ที่สุดจะทนนี่คือพวก  "จุงเบย(จังเลย)"  "จิ(จะ)"  หรือพวกพิมพ์ภาษาสก๊อยบนสื่อออนไลน์ที่บางที่ก็ไม่สามารถทราบได้ว่าต้องการจะสื่ออะไรเนี่ย      เป็นอะไรที่หงุดหงิดมากค่ะ!!!      มีอยู่ครั้งหนึ่...

    สวัสดีค่ะ  เนื่องด้วยคนเขียนมีนิสัยอย่างหนึ่งคือ  ชอบไล่ตามหาความรู้อย่างไม่จบไม่สิ้น  ด้วยข้ออ้างปัญญาอ่อนที่ชอบบอกชาวบ้านว่า  "ไม่ได้  ขืนไม่หาอะไรใส่หัว  เดี๋ยวจะไม่ฉลาด!!!"     แล้วเผอิญ  เมื่อวานนี้  คนเขียนไปเจอข้อมูลในเวบๆนึง  ที่แนะนำเว็บไซต์จากต่างประเทศที่เหมาะแก่ผู้สนใจหาความรู้ใส่ตัวในหลายๆศาสตร์  หลายๆสาขา  และหลายๆเว็บไซต์  เลยตั้งใจว่าจะเอามาฝากไว้ที่นี่  เผื่อว่าใครสนใจจะได้เข้าไปดูกัน  โดยจะเป็นการแนะนำจากประสบการ์ที่เข้าไปสำรวจมา  ว่าเป็นอย่างไร   1.  http://digital-photography-school.com/     :  เว็บนี้เป็นเว็บแนะนำด้านการถ่ายภาพค่ะ  โดยจะมีพวกเทคนิควิธีการถ่ายภาพว่าถ่ายอย่างไรจึงจะออกมาดูดี  มีทั้งบทความ  วีดีโอ  และมีหนังสือขายด้วย  อ่อ  มีให้ลงทะเบียนเพื่อรับข่าวสารเกี่ยวกับเทคนิคการถ่ายภาพด้วย  ใครชอบถ่ายรูปลองเข้าไปดูก็ได้นะคะ               2.  https://www...

       หากใครจำได้  เราเคยเล่าให้ฟังว่าเราไปย้อนดูเรื่องสี่แผ่นดินอีกครั้งหนึ่ง  เป็นเวอร์ชั่นที่คุณอุ้ม  สิริยากรเล่นเป็นแม่พลอย...              ตอนนี้ยังดูอยู่ค่ะ  ยังไม่จบ  กำลังดูถึงตอนที่ตาอ๊อด  ลูกชายคนที่สามจบกลับมาจากเมืองนอก        เล่าความหลังหน่อยดีกว่า  สี่แผ่นดินเป็นเรื่องของแม่พลอย  ซึ่งมีชีวิตอยู่ระหว่างการครองราชย์ของพระมหากษัตริย์ไทยสี่พระองค์คือ  รัชกาลที่ห้า  รัชกาลที่หก  รัชกาลที่เจ็ด  และรัชกาลที่แปด        เมื่อครั้งเขียนถึงคราวแรก  เราดูสี่แผ่นดินถึงตอนที่แม่พลอยพบกับคุณเปรมครั้งแรก  ตอนนี้  แม่พลอยแต่งงานกับคุณเปรมแล้ว  มีลูกแล้วสี่คน  จริงๆต้องบอกว่ามีสามคน  เป็นลูกแม่พลอยสาม  และลูกติดของคุณเปรมที่เกิดจากคนใช้ก่อนมาเจอแม่พลอยอีกหนึ่ง  แต่แม่พลอยก็เลี้ยงเป็นลูกและรักดังลูกตัวเอง  และตัวลูกเองก็รักแม่พลอยมาก        ตอนนี้ลูกๆโตเป็นหน...

     มีเรื่องๆนึงที่หลายคนอาจจะไม่รู้สึกอะไร  หรือไม่คิดว่ามันจะเกี่ยวข้องกับนิสัยส่วนตัวอะไรได้  แต่เรารู้สึกมากว่า........มันส่อแสดงอะไรบางอย่างได้      ก่อนอื่น  ขอถามก่อน  เคยเจอไหม  บุคคลประเภทที่  ซื้ออะไรมาแล้วชอบมาให้คนอื่นกินต่อ  กินไม่หมด  กินไม่สุด  ลงท้ายที่คนอื่นเดือดร้อนทุกที      .......และ  ไม่น่าเชื่อ  ส่วนมากคนพวกนี้  มักเป็นผู้หญิง       อย่างน้อยก็สองคนในครอบครัวเราล่ะ  ที่เป็นผู้หญิงและเป็นแบบนี้!!!       โอเค  เราเป็นผู้หญิง.........อย่างน้อยก็โดยทางกายภาพ  แต่เราเป็นผู้หญิงประเภทซึ่งพยายามกินสิ่งที่ตัวเองต้องกินให้หมดทุกครั้ง  เว้นแต่บางครั้งกินไม่ไหวจริงๆ  และหากเป็นแบบนั้น  เราจะเลือกวิธีเก็บไว้กิน  แทนที่จะยัดเยียดให้คนอื่นกินแทน        ยกเว้นสองประการ  หนึ่งคือส่วนประกอบบางอย่างในอาหารที่เราไม่กินจริงๆ  เช่น  ถั่วงอก  เราจะเหลือไว้  ...