โอเคป่ะแก?

            "โอเคป่ะเนี่ย"


      ดูเหมือนว่ายิ่งโต  เราจะยิ่งเจอคำถามนี้บ่อยขึ้นทุกวัน  กับสถานการณ์ที่บีบคั้นจิตใจมากขึ้นทุกที

      สอบตก  อกหัก  คนที่รักตาย  เพื่อนหายหน้า  หางานทำไม่ได้  ฯลฯ  (ลิสต์มาเถอะ  เจ็บๆทั้งนั้นแหละ)


         แล้วมนุษย์คำถามก็จะปรากฎตัวขึ้น....

       "เป็นไงบ้างคะ"  "โอเคมั้ยแก"  "ไหวป่ะเนี่ย"

        "โอเคคค"  เสียงเนือยๆ  เป็นการบอกกลายๆว่า  ถ้าจะถามแค่นี้...

          .....ปล่อยชั้นไปเถอะ!



         บางทีเราก็อยากจะพูดมากกว่าคำว่า  "ชั้นโอเค"

         บางทีเราก็อยากจะบอกว่า  "หุบปากแล้วไปไกลๆได้ป่ะ  อยากอยู่คนเดียว"

         บางทีเราก็อยากใส่อารมณ์กลับไปว่า  "ถ้าเป็นมึง  มึงคิดว่ามึงยังมีความสุขอยู่ได้มั้ยล่ะ"

         บางทีเราก็แอบอยากจะอ้อนว่า  "เรากำลังจะร้องไห้แล้ว  กอดเราหน่อยสิ"  (ตาปริบปริบด้วย  ไม่ใช่ละ)
     
         และบางที  ก็อยากจะถามกลับแบบน่าสงสารว่า  "ไม่โอเคได้ด้วยเหรอ?"

         แต่ก็นะ  ความจริงในใจที่คิดได้ส่วนมากตอนที่ตอบกลับไปว่า  "โอเค"  ก็คือ....

         "ก็ไม่โอเคหรอก  แต่มันทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้วป่าววะ?"  (แอบกลืนน้ำตาเล็กน้อย)



        เหมือนกับที่เพลง  หน้ากาก  ของคุณแอม  เสาวลักษณ์  ว่าน่ะแหละ  "..ไม่รู้ใครเป็นคนกำหนดกฎเกณฑ์เอาไว้  ยิ่งเข้มแข็งเท่าไหร่ยิ่งดูไม่ธรรมดา  ทั้งๆที่ทุกข์ประดังกลับกลัวจะเสียหน้า  ต่างคนต่างใช้หน้ากากเข้าหากัน..."

       เอาจริงๆ  ใครจะไปโอเค  ใจทั้งดวงนะเฮ้ย  อุตส่าห์หวังขนาดนั้น  จู่ๆสิ่งที่หวังก็พังลงมา

       แต่  ก็ไม่อยากให้ใครมาสงสาร  ไม่ต้องการให้ใครมาสมเพช  โดยเฉพาะกับคนที่ไม่ได้สนิทเป็นพิเศษอะไร

       คำถามว่าโอเคไหม  จึงได้รับคำตอบว่า  โอเค้!!!  เสมอ  บางทีก็โบกมือให้ด้วย  (โคตรเท่ห์เลยเหอะ)

       หลังฉากจะตีอกชกตัว  เอาหัวโขกกำแพง  หรือนั่งร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร  ค่อยว่ากันอีกที

       มันเป็นเรื่องของอนาคต!!  (อันใกล้)



     อันที่จริง  มันคงจะดีนะ  ถ้าจะมีคนรู้ว่า...เราไม่โอเค  แล้วก็คอยอยู่ข้างๆ  กอด...ก็ได้(คือบางคนก็ไม่ชอบให้กอด  อันนี้ต้องแล้วแต่คนจริงๆ)  แต่แค่ให้รู้ว่า  คนที่เจอสถานการณ์ตรงนั้นน่ะ  ที่กำลังเสียใจอยู่ตอนนี้น่ะ...

     ....เค้ายังมีใครอีกคนที่รักและห่วงใยเค้าเสมอ

     เพราะเชื่อเถอะ  ต่อให้ปากจะแข็ง  หน้าจะนิ่ง  ท่าทางจะวางเฉยเพียงใด  แต่ช่วงเวลา  ณ  ตอนนั้น  เป็นช่วงเวลาที่คนๆหนึ่งกำลังอ่อนแออยู่  ปานกลางถึงมาก

     บางคนก็มากถึงมากที่สุด

     จึงเป็นช่วงเวลาที่ผู้ประสบภัยเหล่านั้นต้องการกำลังใจอย่างยิ่ง  ทั้งจากตัวเองและคนรอบข้าง  เพื่อประคองให้ตัวเองก้าวผ่านความเจ็บปวดมาได้....โดยสวัสดิภาพ



       แต่ไม่ว่าชีวิตจะโชคดีมีคนอยู่ข้างๆหรือไม่

      โปรดจำไว้ว่า  อย่างน้อยที่สุด  เราก็ยังเหลือตัวเองอยู่  และตราบใดที่ยังมีลมหายใจ...

      ทุกอย่างยังคงไม่จบสิ้น  และเริ่มใหม่ได้เสมอ

      สักวัน  กาลเวลาจะช่วยให้ความไม่โอเคเบาบางลงได้  เมื่อถึงตอนนั้น....

      จงก้าวต่อไป.......


        โอเคนะ  ;)