ต่างกันที่...บอกที่ไหน

      มันต่างกันนะ

      ระหว่างการที่โพสต์อะไรสักอย่างบนโลกออนไลน์แล้วมีคนมาอ่าน  กับการบ่นหรือดราม่าอยู่คนเดียวแล้วมีใครมาได้ยิน



     เพราะกรณีแรกน่ะ  ถึงแม้เราจะบอกว่าเพจนั้นเพจนี้มันเป็นบัญชีของเรานะ  แต่ยังไงก็ต้องยอมรับว่า  เวลาเผยแพร่อะไรลงไป  ถ้าไม่ได้ตั้งเป็นส่วนตัว  หรือตั้งว่า  ให้เห็นได้คนเดียว  ไว้
     ยังไงก็ต้องมีคนเห็น

     คล้ายๆกับที่เราเอาเก้าอี้ออกไปนั่งริมรั้ว  เปิดประตูให้มองเข้ามาได้  แล้วก็เริ่มร้องไห้หรือบ่นอะไรไปเรื่อยเปื่อย  แล้วมีคนมาเห็น

     บางคนใจดี  ยื่นมือเข้ามาปลอบประโลม  เราก็ขอบคุณเค้า  โอ้  เพื่อนเราช่างดีเหลือเกิน  เป็นห่วงเป็นใยเราด้วย...(เค้าอาจจะคิดว่า  ก็อุตส่าห์มาร้องไห้ให้เห็น  จะเดินผ่านก็กระไร)

     บางคนใจร้าย  เดินมาบอก  "สมน้ำหน้า  สมควรแล้ว"  เราก็อาจจะคิดในใจ  เอ๊ะ  นี่มันบ้านเรานะ  นึกยังไงเข้ามาด่าเจ้าของแบบนี้ล่ะ

     โธ่  ไม่อยากให้เขาเห็นก็ปิดบ้านร้องไห้ในห้องนอนไปสิคู้ณณณณ

     เอ.....หรือจริงๆแล้ว  เราอยากให้คนเห็นกันล่ะ  เราจึงได้แสดงออกในที่ที่มองเห็นได้แบบนั้น  หรือเราอยากให้คนมาปลอบเราหลายคน  เพราะมันอุ่นใจดี ?



     ส่วนกรณีหลัง  ถ้าเราเป็นคนทั่วๆไปหน่อย  เราก็คงจะนั่งบ่นหรือดราม่าอยู่ในที่ที่ค่อนข้างจะปิด  เช่น  ในบ้าน  หรือในที่ที่เรารู้สึกอุ่นใจสักหน่อย  เช่น  ล้อมรอบด้วยกลุ่มเพื่อนสนิท

     เว้นแต่กรณีจิตหลุด  จู่ๆก็ร้องไห้หรือบ่นอยู่คนเดียวในที่สาธารณะ
     ....ถ้าเป็นแบบนั้นอาจต้องแนะนำให้ไปเยี่ยมคุณหมอที่โรงพยาบาลบ้าง  เผื่อจะหายเครียด...

     เมื่อเราร้องไห้แค่ในที่ปิด  คนที่จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร  ก็คงมีแค่คนใกล้ชิด  คนที่เราค่อนข้างแน่ใจว่า  ห่วงเราจริงๆ

     กรณีนี้เราอาจมั่นใจไม่ได้ว่าจะมีคนเห็นใจเรามากแค่ไหน  แต่เรารู้แน่  ว่าคนที่รู้น่ะ  แคร์เราชัวร์

     ....มันต่างกันนะ...



     นอกจากในความรู้สึกในฝั่งคนได้รับความสนใจแล้ว  ความรู้สึกฝั่งของคนที่สนใจก็ต่างกันนะ...

     มีอยู่ครั้งหนึ่ง  เพื่อนสนิทเราโทรมาเล่าปัญหาอะไรสักอย่าง  เสียงนางดูสาหัสมาก  และเนื้อเรื่องก็ดูเอาเรื่องอยู่ไม่น้อย  ก็นั่งฟังไปเรื่อยจนนางวางสายไปเอง  เราก็ห่วง  หลังจากนั้นเราก็เข้าโลกออนไลน์ที่ใช้ประจำ  ก็เห็นนางเอาเรื่องที่บ่นนั้นน่ะ  แชร์ให้คนทั่วไปอ่าน
   
     ....เชื่อมั้ยว่า  ความสนใจในปัญหานางลดลงไปไม่น้อย  เพราะรู้สึกว่า  นางคงดีขึ้นมาบ้าง  จึงสามารถเรียงร้อยเรื่องไปแบ่งปันได้แบบนั้น  และมันก็คงไม่ใช่เรื่องปิดบังอะไร  จึงบอกคนได้เยอะเพียงนั้น

      ............อีกอย่าง  หลังจากนี้นางคงได้กำลังใจเยอะแล้วล่ะ....


       อีกกรณีที่ตรงข้ามกัน  ไลน์คุยกับเพื่อนคนหนึ่ง  คุยไปคุยมาเธอก็เล่าอะไรของเธอไปเรื่อย  เล่าไปเล่ามาเธอก็แบบ  "นี่เธอเป็นหนึ่งในไม่กี่คนเลยนะที่รู้เรื่องนี้"

       .....เล่นเอาคนฟังรู้สึกดีอยู่เงียบๆ

      หรือเวลาเพื่อนเล่าความลับอะไรให้ฟังแล้วสามารถทำให้มันตายไปกับคนฟังได้จริงๆ  จนเพื่อนบอกว่า  "คิดไม่ผิดจริงๆที่เล่าให้แกฟัง"

      โอ้โห  ความรู้สึกดีพุ่งกระฉูดดด



      ทุกวันนี้ก็มีสังคมออนไลน์อยู่ไม่น้อย  ไม่ว่าจะเป็น  Facebook,  Pinterest,  Line,  IG
รวมไปถึงบล็อคนี้

       วัตถุประสงค์ที่ใช้ก็แปรผันตามแต่ละเว็บ  เช่น  ติดตามข่าว  แชร์รูป  เพลง  หรือเนื้อหาที่สนใจ  พูดคุยกับเพื่อนที่อยู่ห่างกัน  

       รวมไปถึงการโพสต์รูปเรื่องราวสำคัญในชีวิตบางอย่าง  บ่นหรือดราม่าบ้างในบางหน  และก็เล่าเรื่องที่แวบเข้ามาในหัวแต่หาคนฟังไม่ได้...แบบที่เขียนอยู่นี้

       ....แต่ก็จะมีอีกหลายเรื่อง  หลายด้าน  และหลายมุม  ที่สงวนเอาไว้บอกให้รู้  ทำให้เห็น  พูดให้ได้ยิน  เฉพาะบางคน

       ซึ่งจะรับสาส์นเหล่านี้ได้..........ต้องสนิทในระดับหนึ่งเท่านั้น  !

     
      เพราะคนสนิทมีไม่มาก
 
      และก็ไม่ใช่เป็นกันได้ง่ายๆ

      จึงอยากให้เขารู้สึกว่า  การที่เขายืนตรงนี้...มันสำคัญกับเราแค่ไหน


      แม้จะเป็นการบอกแค่อ้อมๆก็ตามที....