เมนูคนขี้เกียจฉบับเด็กหอ ^^
พูดถึงเรื่องการทำอาหารแล้ว เราเก่งอยู่เรื่องเดียวเท่านั้นแหละ....
...นั่นคือการจับอาหารเข้าปาก...
แต่ เมื่อต้องไปอยู่หอเองตอนเรียนปริญญาโท การรับผิดชอบปัญหาปากท้องของตัวเองย่อมเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เป็นต้นว่า ทุกอาทิตย์ หรืออาทิตย์เว้นอาทิตย์ ก็ต้องไปซื้ออาหารเข้ามาเก็บไว้
ด้วยความที่ไม่ค่อยขยัน กว่าครึ่งของสิ่งที่ซื้อมามักเป็นพวกอาหารสำเร็จรูป บะหมี่สำเร็จรูป กับข้าวสำเร็จรูป ซีเรียล นมสด
....และไข่ไก่
อันที่จริงก็เคยทำอาหารทานเองอยู่หรอก เช่น หุงข้าว ไข่เจียว ไข่ต้ม การเททุกอย่างลงกระทะ(น่าจะถือเป็นการทำอาหารโดยอนุโลมนะ แหะๆ) หมี่ผัดหรือข้าวผัด ปลาทอด กุ้งหรือปลาหมึกผัดกระเทียมพริกไทย(เอาผงกระเทียมพริกไทยไปจากบ้านค่ะ อย่าเข้าใจผิด) ฯลฯ
แต่ทั่วไปก็จะเน้นสิ่งที่เข้าไมโครเวฟสามนาทีได้เป็นหลัก
เหตุการณ์ก็เป็นดังข้างต้นมาเรื่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่ง
กำลังจะทานมื้อเย็น จำได้ว่าหิวมาก ตอนนั้นเสบียงที่มี คือข้าวสวย บะหมี่ ไข่ นอกนั้นไม่มีอะไรเลย
จะเจียวหรือทอดไข่ก็เกรงว่าจะไม่ทัน.....ใจ จะต้มหมี่ก็เสียดายข้าว
หันซ้ายหันขวา จะออกไปกินข้างนอกก็ขี้เกียจ และเสียดายเงิน คิดไปคิดมา แล้วก็เลย....ลอง
ตอกไข่ใส่ภาชนะ แล้วเอาเข้าไมโครเวฟทั้งอย่างนั้น ยืนคุมเชิงอยู่อย่างเกรงๆว่าผลจะเป็นอย่างไร
"ติ๊ง" ไมโครเวฟส่งสัญญาณหลังเวลาประมาณสามนาทีผ่านไป และผลลัพธ์ที่ได้....
คือไข่ในรูปลักษณ์ที่ หน้าตาเหมือนไข่ทอด แต่รสชาติเหมือนไข่ต้ม!!!
จากนั้นก็เหยาะซอส แล้วทานได้เลย โอ๊ยดีจัง
กลายเป็นว่านับจากนั้นก็ได้เมนูใหม่ง่ายๆ ที่เมื่อไหร่ก็ตามที่หุงข้าวแต่กับข้าวไม่พอหรือขี้เกียจทำกับข้าวล่ะก็ เมนูนี้จะกลายมาเป็นอาหารหล้กทันที
ที่ตลกก็คือหลังจากนั้นไม่นาน ตอนที่กำลังรอไข่ไมโครเวฟนี้อยู่ แฟลตเมท หรือ เพื่อนร่วมแฟลตเดียวกันก็เข้ามายืนด้อมๆ มองๆ
"อะไรอ่ะ" เธอถาม
"ไม่รู้ชื่ออ่ะ แต่คือ เธอแค่ตอกไข่ใส่ภาชนะแล้วเอาไมโครเวฟอ่ะ" พอดีกะที่กับข้าวได้ที่ ก็เลยเอาให้ดู
"โอ๊ยดีจัง เอาไว้วันหลังลองทำบ้างดีกว่า"
สองสามวันผ่านไป ขณะเดินเข้าครัวมาก็เจอเพื่อนร่วมแฟลตคนดังกล่าวพร้อมกับเพื่อนร่วมชาติของเธอ ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมแฟลตเราอีกคน แล้วเธอก็เรียกเรา
"นี่ๆ เราลองทำแล้วล่ะ อันที่จริง เราโทรหาเธอจะถามวิธีทำ แต่เธอไม่รับ เราเลยลองหาข้อมูลในเน็ตดู"
"เหรอ ขอโทษนะ" เกาหัวแก้เขิน "แล้วเป็นไงบ้าง อร่อยมั้ย"
"อร่อยย ^^" ตอบประสานเสียงกันเลยทีเดียว
กลายเป็นว่าเพื่อนผู้พิถีพิถันในการทำอาหารกลับชอบเมนูง่ายๆกันตายของเราเสียนี่ 555
อันที่จริงก็ไม่ได้คิดว่ามันเป็นการค้นพบอะไรมากนัก คิดว่าวิธีง่ายๆแบบนี้น่าจะมีคนลองมาก่อนแล้ว(ไม่งั้นเพื่อนหาในเนตไม่เจอหรอก) แต่พอคิดว่า อย่างน้อยที่สุดเราก็เรียนรู้ที่จะหาเมนูง่ายๆทานได้ แถมยังมีคนชอบแล้วทำตามอีกต่างหาก
แค่นี้ก็ทำให้ยิ้มได้เวลานึกถึงแล้ว ;)
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น