วันปิยมหาราช

    วันที่ 23  ตุลาคม  ของทุกปี  เป็นวันปิยมหาราช

    อันถือเป็นวันสำคัญของมหาวิทยาลัย...


    ตอนเข้าปีหนึ่ง  ก็ได้ยินเขาเล่าๆกัน  "เฮ่ย  เขาว่าถ้าในสี่ปีไม่เคยมาถวายพระพรฯหน้าลานพระรูปทรงม้าในวันปิยฯ  จะไม่จบนะ"

    'อะไรกัน  แค่ขู่มั้ง'...

    ....แต่ก็ไป.....

    อย่างนึงที่คิดก็คือ  ไปทำความเคารพเพื่อฝากตัวในฐานะเด็กใหม่  ว่าขณะนี้เราได้เข้ามาอยู่ในความดูแล  เป็นส่วนหนึ่งในมหาวิทยาลัยที่มีพระนามของท่านแล้ว


     สามปีผ่านไป

    ชีวิตในรั้วมหาฯลัยให้อะไรมากมาย  เปิดสังคมให้กว้างขึ้น  ได้รู้จักเพื่อนใหม่  ได้ทำกิจกรรมที่ไม่เคยทำ  ได้รอยน้ำตาเมื่อเรียนรู้ว่าการได้เกรดสี่ในโรงเรียนไม่ได้การันตีว่าจะได้เกรดเดียวกันตอนโตขึ้น  ฯลฯ

     และในปีสุดท้าย  เด็กปีสี่คนนึงก็ลุกขึ้นแต่งตัวไปถวายพระพรพร้อมกับน้องๆในวันที่ยี่สิบสามตุลาของปีนั้น

     เป็นการถวายบังคมลา....


    เวลาในรั้วสถานศึกษาถือเป็นช่วงต้นของชีวิต  เป็นรากฐานแห่งการเติบโต  เป็นจุดเริ่มต้นแห่งสรรพวิชาทั้งหลาย  ที่อาจนำไปใช้ได้ในวัยทำงานต่อไป

    เพราะสถานศึกษาสอนสิ่งที่ควรรู้  สอนสิ่งที่สามารถต่อยอดไปเป็นเราได้ในอนาคต  จึงควรอย่างยิ่งที่จะหวนรำลึกถึงสถานศึกษาของตนเอง  หวนนึกถึงรากของตัวเอง  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง  เมื่อวันสำคัญของสถานศึกษานั้นมาถึง

    มีชีวิตมาถึงทุกวันนี้  มีรากแก้วจากสถานศึกษาอยู่สี่ที่ด้วยกัน(หากไม่นับเนติบัณฑิตยสภา  หากนับก็ห้า)  สองในสี่เป็นเอกชน  ซึ่งอาจหาวันรำลึกถึง  หรือบุคคลให้ยึดเหนี่ยวให้ระลึกถึงได้ยากกว่าสถาบันของรัฐอันมีบุคคลสำคัญเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ

    แต่หากถามว่ามาจากไหนบ้าง  ก็ยินดีตอบว่าเป็นคนของสถาศึกษาใดบ้างทุกแห่ง  ด้วยความรู้สึกขอบคุณที่เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตให้เรามาถึงทุกวันนี้ได้

   และเพราะเหตุนี้นี่แหละถึงรู้สึกว่า  เนื่องในวันสำคัญของบุคคลสำคัญของมหาวิทยาลัยเวียนมาบรรจบอีกครั้ง  จีงต้องทำหรือรู้สึกอะไรสักอย่าง...


    วันนี้ไปถวายบังคมไม่ได้เพราะติดเรียนพิเศษ  จะแต่งกลอนให้ก็สมองทึบนึกไม่ออก  หาคอร์ดอูคูเลเล่ก็ไม่เจอ

    ....สุดท้ายจึงเดินไปหยิบขลุ่ยมาเป่าเพลงของมหาวิทยาลัย  ด้วยความรู้สึกตื้นตันใจอันไม่สามารถอธิบายได้  ด้วยหวังใช้บทเพลงที่เป่านี้แทนการถวายพระพร...

    ....จากนิสิตเก่าคนหนึ่ง....


     สุขสันต์วันปิยมหาราชนะคะ...