สักวันฉันจะเป็นแบบซาโตชิ

  บังเอิญเพิ่งได้อ่านบทความ "เหตุผล  20  ข้อที่อาจทำให้ภาค XY  กลายเป็นยุคทองของซาโตชิ"  จากเวบ  http://pokemonth.com/7872  แล้วก็เลยมองย้อนกลับมาที่ชีวิตของตัวเองดู


  ไหนๆก็ไหนๆ  ขออนุญาตเล่าเกี่ยวกับโปเกมอน  ซึ่งเป็นการ์ตูนที่ซาโตชิเป็นตัวเอกสักเล็กน้อย  :)  ไม่วิชาการมากนะคะ  ขอเล่าในฐานะคนที่เสพการ์ตูนและเกมของเรื่องนี้ก็แล้วกัน

   โปเกมอน  หรือชื่อภาษาอังกฤษคือ  Pokemon  นั้น  ย่อมาจาก  Pocket  Monster  ซึ่งในเรื่องจะเล่าถึงความสัมพันธ์ระหว่างคนกะ  Pocket  Monster
    อธิบายได้น่าเขกกะโหลกจังเลย....

   คือ....งี้  Pocket  Monster  นี่คือสิ่งมีชีวิตอย่างหนึ่ง  ถ้าให้เปรียบก็คือสัตว์ในโลกธรรมดาเนี่ยแหละ  แต่มันเป็นสัตว์ประหลาด  หรือ  Monster  ที่สามารถอาศัยใน  Pocket  ซึ่งจะแปลเป็นภาชนะเล็กๆหรือกระเป๋าก็แล้วแต่ และ  Pocket  ที่ใช้เก็บเจ้าสัตว์ประหลาดของเรื่องนี้จะมีลักษณะกลมๆเหมือนบอล  จึงเรียกว่า  โปเกบอล(Pokeball)

   ทั้งเรื่อง(ไม่ว่าจะเป็นเกม  การ์ตูนจอแก้ว  จอเงิน  หรือแม้แต่ภาคหนังสือการ์ตูน)  จะมีตัวเดินเรื่องที่เรียกว่า  เทรนเนอร์(Trainer)  เทรนเนอร์คือคนที่ได้รับอนุญาตให้มีโปเกมอนได้  และเมื่อได้รับโปเกมอนตัวแรกแล้วจะออกเดินทางจากเมืองตัวเองไปยังเขตต่างๆ  เพื่อฝึกให้สัตว์(ประหลาด)ตัวเองเก่งขึ้นโดยการต่อสู้กับโปเกมอนตัวอื่น(ทั้งมีและไม่มีเจ้าของ)  และเพิ่มจำนวนโปเกมอนของตัวเองด้วยการจับเพิ่ม เมื่อฝึกจนเก่งแล้วก็จะนำไปสู้กับผู้ที่ได้รับยกย่องว่าเยี่ยมที่สุดในแต่ละเมืองย่อย  เรียกว่า  ยิม(GYM)  เมื่อสู้ชนะจะได้เข็มกลัดไว้เป็นที่ระลึกและแสดงว่าเอาชนะเจ้าของยิมได้

    เทรนเนอร์ต้องรวมรวมเข็มกลัดของแต่ละเขตให้ได้ครบแปดอัน  เพื่อได้สิทธิ...ถ้าในเกมก็สู้กะที่หนึ่งของเขตที่เรียกว่า  แชมเปี้ยน(Champion)  ส่วนภาคการ์ตูนก็อาจได้สิทธิเข้าแข่งขันทัวร์นาเม้น  แล้วแต่กรณี
   แก่นเรื่องก็วนอยู่ตรงนี้แหละ  เปลี่ยนเขตไปเรื่อย

 

    ซาโตชิก็เป็นเทรนเนอร์และเป็นตัวเอกในภาคการ์ตูนจอแก้ว(คำอธิบายที่สั้นที่สุดของ  "จอแก้ว"  คือการ์ตูนช่องเก้าวันเสาร์-อาทิตย์น่ะ)   เดินทางไปหลายเขตแล้ว  ส่วนใหญ่ที่ผ่านมา  มักได้รับความเห็นว่า  อ่อน  จากคนดูอยู่เสมอ  เนื่องจาก  มักจะแพ้อยู่หลายครั้งในการแข่งที่ผ่านมา  โดยเฉพาะเมื่อเทียบกับตัวเอกในภาคหนังสือการ์ตูนแล้ว....
    เรียกได้ว่าไม่ติดฝุ่น

    เราเองก็ติดจนเลิกติดแล้วเรื่องนี้....โดยเฉพาะภาคการ์ตูนทีวี



   หลังจากเลิกตามมาหลายปีดีดัก  จู่ๆก็ได้มาอ่านบทความข้างต้น  ซึ่งหากเป็นดังที่อ่านจริง  ก็รู้สึกยินดีกับซาโตชิด้วย  เพราะซาโตชิเดินทางมาไกลมาก  กว่าจะถึงจุดนี้ได้  และถึงแม้จะโดนเหน็บแนมทั้งจากในการ์ตูนและคนดูมาหลายครั้ง  เขาก็ยังกระตือรือร้นที่จะผูกไมตรีกับทั้งคนและโปเกมอน  และไม่เคยหหยุดเดินทาง....
 
   จนเมื่อเวลาของเขามาถึง  เขาก็สามารถพิสูจน์ตัวเองให้เป็นที่ยอมรับได้ในที่สุด




     หันกลับมาดูชีวิตตัวเอง  ที่ยังไม่เข้ารูปเข้ารอยเหมือนเจ้าไม่มีศาลอยู่ทุกวันนี้  บางที  อาจเป็นเพราะว่า  ยังไม่ถึงเวลาของเราก็ได้

     เคยได้ยินปรัชญาฝรั่งประโยคหนึ่งที่ว่า  Every  dog  has  its  day.

     นั่นสินะ  สาเหตุที่อะไรๆยังไม่เข้าที่เข้าทาง  อาจเป็นเพราะความไม่พร้อมของเจ้าตัว  บวกกับยังไม่ถึงเวลาที่จะแสดงฝีมือก็ได้

     ถ้าเปรียบกับเรื่องโปเกมอน  ขณะนี้เราอาจอยู่ในภาคสองหรือภาคสาม  ซึ่งแม้จะเริ่มชำนาญในการเดินทางมากขึ้น  แต่ก็ยังไม่เก่งพอที่จะล้มใครได้หรือโด่งดัง

    มันแค่ช่วงเริ่มต้นของการเดินทางเท่านั้น...


    และเพราะเป็นแบบนั้น  จึงต้องพยายามให้มากขึ้น  ต้องเก็บเกี่ยวประสบการณ์ให้มากพอ
   
    และอย่าหยุดฝัน


    เหมือนที่ซาโตชิไม่เคยหยุดเดินทาง...

    เหมือนที่ซาโตชิยังคงเชื่อมั่นในตัวเขาและโปเกมอนของเขาอย่างไม่เสื่อมคลาย....

    เหมือนที่ซาโตชิไม่เคยหยุดพยายาม...

    เหมือนที่ซาโตชิยังรักษาไว้ซึ่งความหวังจะเป็นที่หนึ่ง...



    จนกว่าจะถึงเวลานั้น  เวลาที่ประตูโอกาสจะเปิดออก  เวลาที่ดวงดาวจะส่องแสงมาตรง  เวลาที่จะเปล่งประกายได้ในที่สุด

 
    จนกว่าจะถึงวันนั้น....