สิ่งที่อยากถาม

     มนุษย์กับการตั้งคำถามเป็นสิ่งคู่กัน (ที่มา/ดังตฤณ) และมนุษย์ก็มักจะถามในสิ่งที่ตัวเองไม่รู้อยู่เสมอ



     แต่ไหนแต่ไรมา  เรามักหุ้มตัวตนที่แท้จริงของตนเองไว้ภายใต้หน้ากากแห่งรอยยิ้มและความเงียบเฉยอยู่เสมอ  นั่นทำให้แทบทุกคนที่พบและรู้จักเราลงความเห็นแบบเกือบเอกฉันท์ว่าเรา
     "เงียบ  และเรียบร้อย"

     ผลที่ตามมาคือจำนวนที่เพิ่มขึ้นของผู้สงสัยในความเงียบของเรา  นั่นทำให้คำถามเหล่านี้เข้าหูเราอยู่ประจำ

     "คุณเอาปากมารึเปล่า"

     "ไม่พูดทั้งวันไม่เมื่อยปากบ้างเหรอ"

     "ทำไมเงียบจัง"

     นอกจากเรื่องเงียบ  เรื่องที่ดูเหมือนเรียบร้อยและเฉยๆนี่ก็นำมาสู่คำถามอีกรูปแบบหนึ่ง

     "เคยมีอารมณ์แบบโกรธหรือเกลียดใครบ้างมั้ยเนี่ย"

     "ชีวิตนี้เคยพูดคำหยาบบ้างไหม"

     (ซึ่งสองคำถามหลัง  หากคุณอ่านงานเรามาสักระยะ  คุณก็คงจะคิดว่า  นางคนเขียนนี่มันก็ทำได้ทั้งสองอย่างแหละ  หึหึ)

     หลังๆมานี่  เราไม่ค่อยได้ยินคำถามพวกนี้ต่อหน้าเท่าไรนัก  แต่เชื่อว่าหลายๆคนที่รู้จักเราและเห็นเราเงียบ  ก็คงจะเคยสงสัยในสิ่งดังกล่าวมาบ้างไม่มากก็น้อย

     และก็ดูเหมือนนอกจากเราแล้ว  ในสภาพแวดล้อมที่เราอยู่  ก็แทบไม่มีใครเป็นแบบเราเสียด้วยสิ  ไม่รู้เราหลุดมาจากไหนเนอะ


     และคงเป็นเพราะความเป็นคนเงียบนี่เอง  ทำให้เรามีชีวิตที่แทบจะเต็มไปด้วย "ความเงียบ" เกือบตลอดชีวิต

     เฟสเงียบ  ไลน์เงียบ  โทรศัพท์เงียบ  การติดต่อทางไหนๆ  ก็เงียบ




     อย่างที่ว่า  ทุกช่องทางติดต่อของเรามักจะไม่ค่อยมีใครติดต่อมาเท่าไหร่  เว้นเสียแต่ว่ามีเรื่องอยากจะปรึกษา  มีปัญหาที่อยากจะถาม  ไม่งั้น...เงียบ
     ...เหมือนเป็นตัวอะไรสักอย่างที่มีไว้ใช้คุยจริงจัง  เลยแทบไม่มีใครชวนคุยเล่นๆสักที

     แล้วก็ด้วยกมลสันดานตัวเองที่หากไม่มีเรื่องอะไรจริงจังที่ต้องทักก็จะไม่ทักใครไปก่อนด้วยแล้ว  ยิ่งทำให้ช่องทางติดต่อสื่อสารเงียบไปกันใหญ่

     จะมีโอกาสไม่เงียบก็ตอนโพสต์อะไรลงเฟสแล้วมีคนมาคอมเม้นคุย แต่ส่วนใหญ่ก็คุยกันแค่ไม่เกินสามคน  สั้นบ้าง  ยาวบ้าง  แล้วแต่ว่ามีเรื่องให้คุยต่อแค่ไหน

     หรือโอกาสมาตอนใครทักอะไรมาแล้วได้ต่อความยาวสาวความยืดกันต่อไป
     ...และมันก็จะเป็นการสนทนาที่มีคุณค่ามากสำหรับเรา เพราะไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆ
     มีแค่นั้นจริงๆ

     ด้วยเหตุนี้  การมีคนคุยทุกเมื่อเชื่อวัน  ทุกเวลา  ทุกวินาที  ซึ่งเป็นเรื่องปกติของใครหลายๆคน
     จึงกลายเป็นเรื่องที่ "แปลกประหลาด" มาก สำหรับเรา



     มนุษย์มักจะถามในเรื่องที่ตนเองไม่รู้...

     ในขณะที่ใครหลายๆคนมักจะสงสัยในความเงียบของเรา  เราก็อยากจะถามบางอย่างกับเขาเหมือนกัน...

.....การมีคนคุยด้วยตลอดเวลานี่ รู้สึกแบบไหน

......การมีคนคุยด้วยตลอดเวลานี่  เป็นความสุขอย่างหนึ่งใช่มั้ย  หรือมีแล้วรู้สึกรำคาญ

หรือแม้แต่...

......ต้องทำยังไงเหรอ  ถึงมีคนคุยด้วยตลอดเวลาแบบนั้น

     เพราะเราไม่รู้  ไม่เคยรู้  และไม่เคยแน่ใจเลยว่า  ตัวเองจะมีวันได้รู้คำตอบนี้หรือไม่

     เราไม่รู้จริงๆ...



     บางที  มันอาจเป็นเพราะว่า "จริต" ในการสนทนาของเรา  มันไม่ค่อยจะเหมือนชาวบ้านเขา

     ถึงแม้ว่าเรายินดีฟังทุกเรื่องที่คนรอบข้างอยากจะเล่า  แต่เมื่อถึงคราตัวเองต้องพูด  เรากลับไม่ค่อยชอบคุยอะไรที่มัน...ผิวเผิน

     เราอยากจะคุยแบบเจาะลึกในเรื่องที่เราสนใจ  เช่น  ดวงชะตา  ฟุตบอล
...เราถึงมีความสุขมากตอนอยู่ที่ทำงานเก่า เพราะมีคนคุยเรื่องบอลเยอะ

     เราอยากคุยเรื่องความคิด  ความรู้สึก  หรือไม่  บางที  เราก็ชอบตั้งประเด็นขึ้นมาแล้วถามแบบเอาความเห็น
...ไม่เน้นถูกผิด  แค่อยากได้ความเห็น

    ประมาณนี้  แล้วก็  หากเจอใครที่เราไว้ใจมากเพียงพอ..

     เราก็อยากที่จะเล่าเรื่องของตัวเอง  เล่าปัญหา  เล่าสิ่งที่เคยทำมา  หรือแม้แต่  เล่าไอเดียและความฝันของเราให้คนๆนั้นฟังบ้าง...


     ซึ่ง...ก็ไม่รู้สินะ  ว่าทำไมโอกาสให้เราคุยเก่งมันไม่ค่อยจะมีเอาเสียเลย

     บางที...เราอาจต้องยอมรับว่าตัวเองคุยไม่เก่งจริงๆก็ได้



     มนุษย์กับการตั้งคำถามเป็นของคู่กัน..

     ตอนนี้  เราเริ่มมีคำถามข้อใหม่ขึ้นมาแล้ว  นั่นคือ...

     เราจะหาคนๆนั้น  คนที่ทำให้เรากลายเป็นคนคุยเก่ง  ได้ที่ไหน...

     แต่เราว่า  คำถามนี้  คงจะหาคำตอบได้ยาก  และคงจะยากกว่าคำถามอื่นๆที่ถามมาเสียอีก
     ...และอาจไม่มีวันพบคำตอบเลยก็ได้...

     แต่ก็ช่างเถอะ


     ยังไงซะ  มนุษย์ก็ต้องมีคำถามอยู่ร่ำไปอยู่แล้วนี่นา..  :)