คนอวด...

     สมัยนี้  เวลาเข้าโซเชียลมีเดียทีไร  สิ่งที่มักจะเห็นเต็มหน้าข่าวไปหมดนั้นคือ...

     มหกรรมการอวด

     ลองสังเกตดูสิ  เดี๋ยวนี้คนเราโชว์อะไรผ่านสื่อออนไลน์กันเยอะนะ  ไม่ว่าจะเป็น

     ค อ ส  ....  คน อวด สวย (คืออัพรูปตัวเองรัวๆๆ)

     ค อ ร  ....  คน อวด รวย  (อันนี้พวกโชว์ทรัพย์สินสลิงคานต่างๆ

     ค อ สล  ....  คนอวดสัตว์เลี้ยง  (อันนี้เราชอบ 555 สัตว์น่ารัก)

     ค อ ฟ ....  คน อวด แฟน

     ค อ ผ ....  คน อวด....สามี (นี่คือแต่งงานแล้ว)

     ค อ ล  ....  คน อวด ลูก

     และอีกสารพัดสารพันที่คนเราสรรหามาจัดแสดงให้คนอื่นดูเป็นขวัญตา

     คงต้องขอบคุณโซเชียลมีเดีย  ที่ลดความลำบากในการจัดแสดงลง  จากที่ต้องคอยเชิญคนนั้นคนนี้มาบ้านเพื่อที่จะโชว์ว่าเรามีอะไรบ้าง  เดี๋ยวนี้เราสามารถถ่ายรูปแล้วอัพโหลดออนไลน์ได้เลยทันที  ทุกที่ทุกเวลา
     ....แถมคนเห็นเยอะกว่าอีกด้วย



     พอเข้าเฟสบุ๊คทีไร  เรามักเจออะไรแบบนี้อยู่เรื่อย  นั่งดูวนๆไปก็เพลินดี  เป็นการสังเกตสังกาคนรอบข้างไปด้วยในตัวว่า  ตอนนี้เขามีความเป็นไปอย่างไรแล้วบ้าง

     แต่มีบางเวลานะ  ที่เราเกิดอารมณ์อยากอวดอะไรแบบนี้กับเขาบ้าง  แต่ติดอยู่อย่างเดียว....

     ไอ้สิ่งที่เขาขนมาแสดงกัน  ตามที่จั่วหัวไว้แรกๆนั้นน่ะ....

      ....เป็นสิ่งที่เราไม่มีเลย....สักอย่างเดียว

     ว้า  อดอวดเลยอ่ะ



     อันที่จริง  เราก็มีสิ่งที่อวดได้กับเขาเหมือนกันแหละ  ตอนนี่เท่าที่นับดู  มีทั้งหมด....3 อย่างถ้วน  นั่นคือ

     ความสามารถ

     ประสบการณ์  และ

     งานที่ทำ

     ส่วนวิธีอวดน่ะเหรอ....


     เวลาที่ต้องการอวดความสามารถ  เรามักจะตั้งสเตตัสเกี่ยวกับสิ่งที่ตัวเองทำได้  เช่น  การดูดวง  การเล่นอูคู(อันนี้คือเล่นได้นิดเดียว  แต่อยากคุย  555)  หรือแม้แต่การเอากลอนหรือบทความตัวเองไปแปะในเฟสบุ๊ค
     ...เป็นทั้งการโฆษณาและอวดไปในตัว  เหอๆๆ

     ส่วนการอวดประสบการณ์  จะใช้วิธีลงภาพสถานที่ท่องเที่ยวที่ตนเองเคยไป  หรือไม่ก็เล่าเรื่องที่ตัวเองเคยพบประสบมาลงในสื่อออนไลน์
     ....แฟนคลับที่เห็นก็กลุ่มเดิมๆแหละ  มีไม่เยอะหรอก

    สุดท้าย  อวดงาน  ก็อาจจะเอารูปตอนทำงานไปโพสต์บ้าง  เล่าเรื่องตอนทำงานบ้าง  แต่พูดมากไม่ได้  เพราะหลักการของงานเราคือ  ห้ามประกาศศักดาหรืออวดตัวตนพร่ำเพรื่อโดยไม่จำเป็น
     ....แต่ยังพออวดได้อยู่นะ  555



     เราก็ไม่รู้เหมือนกัน  ว่าการมีแบบไหนให้อวดมันดีกว่ากัน  และเราก็ไม่อยากเข้าข้างตัวเองด้วย(แม้ความหลงตัวเองมันจะทำงานไปเรียบร้อยแล้วก็ตาม  หุหุ)

     แต่ถามว่าภูมิใจมั้ยในสิ่งที่มี  เราภูมิใจนะ

     และล่าสุดเลย  เราเพิ่งนึกข้อความได้ข้อความหนึ่งซึ่งเกี่ยวข้องกับความสามารถของตัวเอง  นั่นคือ

     "สำหรับเรา  สิ่งที่ดีที่สุดอย่างหนึ่งของการดูดวงเป็นนั้นคือ  มันเป็นเกราะป้องกันตัวได้  เวลามีใครมาซี้ซั้วทายทักหรือถามไถ่ให้ดูดวง  แทนที่จะตื่นตระหนกตกใจไปกับคำทำนายที่มีอะไรเคลือบแฝง  เรากลับสามารถยิ้มและตอบเขาไปได้ว่า..
     ...ไม่เป็นไรค่ะ  หนูดูดวงตัวเองได้"

     นี่คนแต่งยังหลงใหลได้ปลื้มกับสิ่งที่ตัวเองคิดได้อยู่เลย  เป็นเอามากนะเนี่ย



     ในสายตาของบางคน  สิ่งที่เรามีนั้นอาจไม่ได้วิเศษเลิศเลออะไร  เพราะมันอาจไม่ใช่สิ่งที่ใครหลายๆคนใฝ่ฝัน
     เพราะดูแล้วคนจะสนใจเรื่องรวย  สวย/หล่อ  และมีแฟนดีกันเสียมากกว่า

     และเราเองก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองวิเศษมาจากไหน  เพราะสิ่งที่มีอยู่ทุกวันนี้  มันก็เคย  "ไม่เป็น"  ของเรามาก่อน
     พูดให้เข้าใจง่ายคือ  เราไม่ได้เกิดมาแล้วมีสิ่งเหล่านี้เองเลยแต่ต้น  ทุกสิ่งตอนนี้ล้วนเกิดจากความตั้งใจที่จะไขว่คว้า  ค้นหา  และฝึกฝนมันด้วยตัวเอง
     เราก็แค่คนธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้นแหละ


     แม้สิ่งที่เรามีอาจไม่ใช่สิ่งยอดปรารถนาของใครหลายคน  แต่อย่างน้อย...

     มันก็เป็นสิ่งซึ่งไม่มีใครสามารถมาขโมยไปจากเราได้

     มันไม่เคยเดินมาหาและบอกเราว่า  มันเลิกรักเราแล้ว  มันจะทิ้งเราไป

     และ  ตราบใดที่ไม่มีความพลิกผันใดๆเกิดขึ้นกับชีวิตเรา  มันคงจะอยู่กับเราเรื่อยไป  จนกว่าฟ้าจะพรากให้จากกัน



     เราคงไม่คิดที่จะไปประกวดประขันอะไรกับใคร  หรือไขว่คว้าสิ่งที่หลายๆคนมี  เพื่อที่จะได้มาอวดแบบที่คนอื่นเขาทำ
     ...เพราะบางอย่างเราไม่มีปัญญาหา  ส่วนบางอย่างก็ไม่ใช่แนว

     เราคงเลือกที่จะเป็นผู้ชมต่อไป  เว้นแต่บางครั้งที่เราอยากอวดบ้าง  เราจึงจะเลือกสิ่งที่ตัวเองมีเนี่ยแหละมาอวดใครเขา


     ไม่เลิศเลอ  ไม่น่าอิจฉา  แต่มีค่าพอจะให้พอใจ...


     ก็เรามีปัญญามีได้แค่นี้จริงๆนี่นา  555 ;)