ไดอารี่วันวาน : รำพึงวันฝนตก
สวัสดีค่ะ :D
เผอิญไปเจอบันทึกเก่าของตัวเองที่เขียนไว้ตอนอายุยี่สิบ(โห จะสิบปีแล้วนะเนี่ย O_o) แล้วมีเรื่องหนึ่งที่อ่านแล้วชอบมาก เลยอยากเอามาแบ่งปัน
เริ่มตั้งแต่ต้นเลยละกันนะ :)
15/9/51
ฝนตกอีกแล้ว...
ขณะกางร่ม...พลันสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นคู่รักกางร่มให้กันอยู่
.......โรแมนติกจัง
.......มองๆไปแล้วก็แอบอิจฉาเล็กๆ
เผลอแปบเดียว........ฉันก็ผ่านมายี่สิบฝนเสียแล้ว
อายุขนาดนี้ เพื่อนหลายคนของฉัน
บ้าง..........ก็มีแฟนแล้ว
บ้าง..........ก็เพิ่งเลิกกัน
บ้าง..........ก็กำลังจีบๆและดูใจกันอยู่ (เหมือนดาราเลยวุ้ย)
มีเพื่อนไม่น้อย ที่ผ่านประสบการณ์เรื่องความรักมาแล้ว
..........ซึ่งต่างจากฉันลิบลับ
เส้นทางชีวิตของฉันแม้มันจะมีหลายสี แต่มันก็ไม่เคยเป็นสีชมพูเลย.......สักครั้งเดียว
แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะมีเพื่อนจำนวนไม่น้อย ที่มีชะตากรรมเดียวกับฉัน และหลายคนรวมทั้งฉันก็ไม่ได้อนาทรร้อนใจกับเรื่องนี้ และยังคงสนุกกับชีวิตโสดไปเรื่อยๆ
แต่...แน่นอน ก็มีอีกหลายคนที่อยากลงจากคานเสียที
ไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา มีเพื่อนมาเล่าว่า เธอได้ไปบนกับพระพรหมมาเพื่อขอให้ได้เจอเนื้อคู่เสียที และตอนนี้เธอกำลังเฝ้ารออย่างมีความหวัง
ฟังดูดีนะ...ว่ามั้ย
เลือกได้เลยว่า อยากเจอแบบไหน เมื่อไหร่ ทำให้อุ่นใจว่า ไม่ว่ายังไงก็...ได้เจอแน่ๆ
แต่..หากคิดว่าฉันอยากทำบ้างล่ะก็ ผิดถนัด ทำไมน่ะรึ?
หนึ่ง ฉันขี้เกียจ เพราะขั้นตอนมันเยอะ
มีอีกเหตุผลหนึ่งที่เข้าท่ากว่านี้..
จริงอยู่ แม้การไปร้องขอเนื้อคู่ต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์จะทำให้เรารู้สึกว่าเราจะได้คู่อย่างที่หวังแน่ๆ แต่ตามความรู้สึกฉัน ฉันว่ามันทำให้ชีวิต
.....ขาดสีสันไปสักหน่อย
เพราะโดยนิสัยแล้ว ฉันไม่ชอบอะไรที่มันคาดเดาได้ เช่นพวกนิยายน้ำเน่า ฉันว่ามันช่างน่าเบื่อสิ้นดี
ดังนั้น หากจะต้องมีใครสักคนเดินเข้ามาในชีวิต..ฉันก็อยากจะรอลุ้นด้วยตัวเองมากกว่าจะมานั่งกะเกณฑ์เหมือนเล่นตัวต่อ
ฉันว่า...มันตื่นเต้นกว่ากันเยอะ
ฝนยังคงตกทุกวัน
และฉันก็ยังกางร่วมเดินกลับ(จริงๆคือเดินไปสถานีรถไฟใต้ดิน)ทุกวัน
คู่ฉัน จะมีหรือไม่ หรืออยู่ที่ไหน ฉันก็ไม่รู้หรอก
ถ้าไม่มี...ฉันก็ยังกางร่มให้ตัวเองอยู่เหมือนเดิม
แต่ถ้ามี ฉันก็หวังว่า...
เราคงจะได้กางร่มเดินด้วยกัน....
....ในสักวัน....
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น