เล่าไปเรื่อย : dare to ask or dare to lose

   
     หลังจากว่างเว้นไปจากเฟสบุ๊คอยู่ประมาณอาทิตย์หนึ่ง  เราก็กลับเข้าไปใหม่  แล้วโพสต์ข้อความอันมีใจความว่า  แต่นี้หากมีอะไรกรุณาติดต่อทางเบอร์  line  หรือ  wechat  เพราะเราจะไม่ค่อยเข้าเฟสแล้ว..

     และแล้วก็เป็นไปดังคาดค่ะท่านผู้ชม  เอ๊ย  ท่านผู้อ่าน  สามช่องทางที่เราว่าไว้ไม่มีใครติดต่อมาเพิ่มเติม  นอกจากหน้าเดิมๆที่คุ้นกันดี

     .....อย่างว่าแหละ  คนไม่สำคัญ  หายไปกี่วันก็ไม่มีคนสนใจ....



     จนสองสามวันที่ผ่านมา  wechat  เราก็ขึ้นเตือนอะไรบางอย่าง  พอกดดู...

     .....อ้าว  ยายรหัสแอ๊ดมา..

    [ยายรหัส  คือสายรหัสตอนมหาวิทยาลัยซึ่งอายุห่างกันสามปี  เราอยู่ปีหนึ่ง  เค้าอยู่ปีสี่]


     กดรับ  พิมพ์ทักทาย  ไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบกันอยู่สักพัก  พี่เค้าก็ขอตัวไปทานข้าว

    ....เอ้อ  ดีเหมือนกัน  ไม่ได้คุยกันมานานแล้ว



     แล้วจู่ๆ  เราก็นึกขึ้นได้คลับคล้ายคลับคลาว่าเห็นชื่อพี่เค้าในไลน์ตัวเองเหมือนกัน  คาดว่าน่าจะเข้ามาตอนลงทะเบียนเบอร์หลังจากเรียนโทจบกลับมา(ล่ะมั้งนะ....ถ้าจำไม่ผิด)

     เลยลองหาๆดู  เออ...มีว่ะ

     และด้วยความที่ใช้ไลน์มากกว่าวีแชท  จึงลังเลอยู่ว่าจะทักไปทางไลน์ดีไหม  คือกลัวว่าเขาจะไม่อยากคุยกับเรา  อารมณ์แบบ....แกก็แค่มาเป็นเพื่อนชั้นในไลน์โดยบังเอิญ  ชั้นไม่ได้ตั้งใจแอ๊ด  ไรงี้(เรื่องมนุษยสัมพันธ์นี่  ความมั่นใจในตัวเองต่ำมากค่ะ  สารภาพ)



     เมื่อวานนี้  ตอนแรกตั้งใจว่าจะทัก  เลยเปิดไลน์พี่เค้าขึ้นมา  กดเข้าห้องสนทนา  พิมพ์ข้อความจะทักไป  แต่ยังไม่ส่ง...

      .....แล้วก็จับมือถือนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น  ราวกับเวลาหยุดหมุน....

      แต่สิ่งเดียวที่เป็นเครื่องยืนยันว่า  เวลาไม่หยุดหมุน  คือความคิดที่แล่นเสียเหลือเกิน....

       .......'พี่เค้าคงมีคนคุยเป็นร้อย  เค้าจะคุยกะเราเหรอ?'.....

       .......'แต่เค้ายังแอ้ดวีแชทเรามาเลยนี่'.....

      ........'แล้วถ้าเค้าไม่ตอบล่ะ'......

      ........'ช่างดิ  ลองดู'.....

      ........'เฮ้ยแต่  เราไม่มีอะไรจะคุยน่ะเว่ย'....

      เถียงกับตัวเองอยู่ตรงนั้นแหละ  มือก็ถือมือถือค้างอยู่  แล้วจู่ๆ  เราก็โพล่ง(เออ  พูดเลยล่ะ)  ออกมาว่า


      'ถ้าแกอยากมีตัวตนในสายตาเค้า  ก็ทักไปเลย  ไม่งั้นก็ปิดมือถือแล้วไปอ่านหนังสือซะ!!!'

     ทั้งๆที่มีเสียงเล็กๆออกมาว่า  'จริงๆไม่มีตัวตนก็ได้นะ'  แต่เราก็สูดหายใจเข้าเต็มปอด  แล้วกด  enter  ส่งข้อความออกไป
     ...........ทักคนทีนึงนี่ใช้ลูกบ้าเยอะมากค่ะ  พูดเลย  - -'


     แล้วพี่เค้าก็ตอบกลับมา  เราส่งสติ๊กเกอร์ยิ้มกลับไป  ซักพักพี่เค้าก็พิมพ์กลับมาว่า  

     "ปกติพี่ก็ใช้ไลน์เป็นหลักเนี่ยแหละ"

     "หนูก็เหมือนกันค่ะ"  ยังไม่แน่ใจว่าควรเขกกะโหลกตัวเองดีมั้ยที่พิมพ์ตอบไปแบบนั้น....

     เอาเป็นว่ารู้จักกันในไลน์เป็นที่เรียบร้อยแล้วล่ะนะ    



    อันที่จริง  เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมพี่เค้าแอ๊ดเรามา  แต่ไม่ว่าพี่เค้าจะแอ๊ดมาเพราะเห็นที่เราเขียนในเฟส  หรือแค่บังเอิญมันขึ้นมาในวีแชทเขาเลยกดๆไป  หรือ....อย่างร้ายที่สุด  คือไม่ได้ตั้งใจ  แค่บังเอิญมือไปโดนแค่นั้น

    แต่...เรา...  โอเคกะสิ่งที่ตัวเองทำไปนะ  เพราะอย่างน้อยที่สุดยังได้  keep  in  tough  ซึ่งกันและกันไว้
   เอ  ภาษาไทยคืออะไรนะ   เก็บcontact  เอ๊ย  นั่นไม่ไทย.......  อ่อ  รักษาการติดต่อที่มีต่อกันไว้
 
   เออนั่นแหละ  ถ้าพูดให้สวยหรูก็คือ  ยังไม่หายไปจากชีวิตของกันและกัน....


   ส่วนจะได้คุยกันแค่ไหนคงต้องรอดูกันต่อไปล่ะนะ   :)




  ปล. คิดๆไป  เราน่าจะลองเอาไอดีไลน์ตัวเองไปโพสต์ในเฟสดู(แต่เราแอบกลัว  เคยอ่านเค้าบอกมันเสี่ยงที่จะเอาข้อมูลพรรค์นี้ไปเผยแพร่)  เพราะบางที  การที่ไม่มีใครติดต่อมาเลย  อาจเป็นเพราะว่าเขาไม่รู้จะติดต่อเราได้อย่างไรก็เป็นได้


  แต่....พนันมั้ย  เราว่าต่อให้ทำ  ก็มีเพื่อนเพิ่มมาไม่เกินสองคนหรอกน่า

  และเราเชื่อมั่นมากว่าเราชนะพนันแน่ๆ  555