ไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอก อิอิ

     เรามีลูกพี่ลูกน้องอยู่คนหนึ่ง  อายุห่างกันห้าปี  เพราะเหตุนั้น  เวลาคุยเรื่องเรียน  เธอมักมองมาที่เราอย่างฉงนสงสัยเสมอ  อย่างช่วงม.ปลาย  เธอจะงงมากเวลาเราบ่นถึงฟิสิกส์  เคมี  ชีวะ  เธอจะถามแบบ  "มันคืออะไรอ่ะพี่"

     จนเธอขึ้นม.ปลายเองน่ะแหละ  เธอถึงรู้ซึ้ง  "เออ  มันโคตรยากเลยว่ะพี่"



     มีครั้งนึงตอนเรียนป.ตรี  เราไปนั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบที่บ้านเธอ  แล้วโดยนิสัยเราเป็นคนอ่านแล้วชอบท่องหรืออธิบายสิ่งที่ตัวเองอ่านออกมา  ไม่ว่าจะด้วยสาขาที่เรียนมันต้องจำ  แล้วการท่องออกมาก็ทำให้จำได้มากกว่า  หรือจะเพราะอะไรก็ตามที

     น้องนั่งอยู่ข้างๆก็หันมา  "นี่คือวิธีอ่านหนังสือของพี่?"  เราก็พยักหน้า  แล้วเราก็ท่องของเราต่อไป  น้อง....ซึ่งยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น  ก็พยักหน้าตามที่เราพูดไปเรื่อยๆ

     ช่วงที่หยุดอ่าน  เจ้าหล่อนก็ว่า

    น้อง  :  นี่ถ้าหนูไม่นั่งอยู่ตรงนี้  อาจมีคนคิดว่าพี่บ้าได้นะเนี่ย

    เราหันมองยิ้มๆไม่ว่าอะไร  เอ....หรือเราจะบ้าจริงๆหว่า?



    เวลาผ่านไป  น้องเรียนปริญญาตรี  ส่วนเราจบ...ทุกปริญญาที่เรียนแล้วกลับมา  มีโอกาสได้ไปเยี่ยมตอนน้องอ่านหนังสือเตรียมสอบ

    เหมือนภาพฉายซ้ำ  แต่รอบนี้เป็นเราที่นั่งมอง  และน้องกำลังท่องตำราอย่างขมักเขม้น

   น้อง  :  จริงๆหนูก็ไม่อยากทำตัวเหมือนคนบ้าด้วยการพูดคนเดียวหรอกนะ  แต่หนูรู้สึกว่าพูดออกมาแล้วมันจำได้ดีกว่าอ่ะ...

   เรา  :  เห็นหรือยังว่าทำไมตอนนั้นพี่ถึงอ่าน(หนังสือ)ออกเสียง  ^_^


   นะ  เรื่องบางเรื่อง  ต้องเจอกับตัวเท่านั้น  ถึงจะรู้  ;)


  ปล.  ช่วงนี้เป็นช่วงเตรียมตัวสอบอัยการ  อาจจะมาเขียนน้อยลงนะคะ  ขอโทษด้วยค่ะ