มุมหนึ่งของคนเงียบ : ห้องลับแห่งความเศร้า

       ความสามารถอย่างหนึ่งของคนเงียบและโลกส่วนตัวสูง  ก็คือความสามารถในการเก็บความทุกข์ระทมได้อย่างมิดชิด...

        ทุกข์แทบระเบิด  เสียใจจวนเจียนบ้า  เครียดแทบสิ้นสติ  เบื่อโลกจนคิดว่าตายซะคงดี ถามว่า  มีใครสังเกตได้มั้ยถ้าเราไม่บอก...

       ไม่มีทางเสียล่ะ!!!



       ตอนอยู่คนเดียวคือเต็มที่  ตามสไตล์ของแต่ละคน  จะเอาหัวโขกกำแพง  อ้อนตุ๊กตา  นั่งบื้อเป็นท่อนไม้  ร้องไห้ในห้องน้ำ  หรือปล่อยน้าตาไหลเคลียแก้มก่อนหลับ  ฯลฯ

       มีฝีมือหน่อยก็เขียนหนังสือ  แต่งเพลง  แต่งกลอนไปตามอารมณ์...

       กลับมาอ่านอีกที  เหย  เพราะอ่ะ  อินเนอร์มาเต็ม  แต่ละคำนี่บาดหัวใจสุดๆ

       ภูมิใจดีมั้ยเนี่ย????



      พอออกมาสู่โลกภายนอก  เราจะเป็นอีกคนนึง  คนที่นิ่งๆ  ดูเฉยชาไร้อารมณ์  ซึ่งก็เป็นหน้าปกติอยู่แล้ว  ไม่มีใครสงสัยอะไร  เออ...ดี

      เจอคนรู้จักก็ทักทายเป็นปกติธรรมดา  เจอคนสนิทก็พูดคุย  ยิ้ม  หัวเราะไปตามเรื่องราวของบทสนทนา

      แต่พอไร้สายตาคนมอง  เราจะแสดงอาการออกมาเล็กน้อยถึงปานกลาง  อาจมีถอนใจ  มองฟ้ามองดินไปเรื่อย  หรือส่งความเศร้าออกมาทางสายตา  แวบหนึ่ง..

      ใช่แล้ว  แค่ชั่วแวบหนึ่งเท่านั้น  ที่สายตาเราบอกว่า...  จิตวิญญาณฉันกำลังร้องไห้อยู่นะ..

      กระพริบตาหนึ่งที  กลับเป็นคนปกติ  อ้าว  เพื่อนเดินมาพอดี  คุยต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

      เออ...ชั้นเก่ง

     ถ้าเห็นคนโลกส่วนตัวสูงพร่ำเพ้อออกสื่อออนไลน์  นั่นคือ...สุดจะทนแล้ว....
      จริงๆนะ



     ถามว่า....ภูมิใจมั้ยกับความสามารถดังกล่าว...

     ภูมิใจ.....มั้ง

     คือจริงๆก็หลายสาเหตุนะที่เป็นแบบนี้

     .....บางคนก็หาคนที่ไว้ใจไม่ได้....

     ......บางคนรู้สึกว่าคนรอบข้างมีแต่พวก...เล่าแล้วเอาความเศร้าที่เรามีมาโจมตีเรา  ไม่คุ้มที่จะบอกไป

     ......บางคนก็ไม่อยากให้คนรอบข้างเป็นห่วง

     ที่แน่ๆ  สาเหตุหนึ่งที่เลือกจะปิดมากกว่าเปิด  เพราะไม่ต้องการให้ใครเห็นสภาพเรายามอ่อนแอ  บางครั้งก็รู้สึกว่า  การให้ใครเห็นน้ำตาแล้วเหมือนเป็นคนแพ้  เราไม่ต้องการให้ใครมาสงสาร

     ......เราไม่ต้องการความเวทนาจากใคร



      เหมือนบ้านหลังหนึ่งซึ่งแสนจะสงบและธรรมดา  มองเข้ามาก็ดูเย็นตาดี  แต่ใครเล่าจะรู้ว่า  ในมุมเล็กๆ  มืดๆ  ของบ้าน  ยังมีห้องๆหนึ่ง

     ..........ซึ่งเก็บความเจ็บปวดเอาไว้เงียบๆ  ล็อคประตู  ไม่สามารถให้ใครเข้าไปได้



        ในขณะที่ใครหลายคนเลือกจะระบายลงโลกออนไลน์  ให้ใครต่อใครเข้ามาแสดงความเอื้ออาทรอย่างหลากหลาย

         .....เราเลือกที่จะกุมแผลไว้  แล้วเดินไปตายไกลๆ.....



         จนกว่าความทุกข์จะถูกปัดเป่า  จนกว่าปัญหาจะหมดไป  จนกว่าฟ้าจะสดใส

        ........เมื่อนั้นเราจะยิ้มได้อย่างเต็มตาอีกครั้ง...


       แต่ก็นะ.............คงไม่มีใครรู้อยู่ดี  ว่าเกิดอะไรขึ้น


        เพราะเราไม่ได้บอก  และไม่เห็นความจำเป็นต้องบอก


       ชาวโลกจะรู้เมื่อเราเข้มแข็งพอจะเฉลย  หรือไม่ก็....ฆ่าตัวตายจากไป



       นี่คืออีกมุมนึงของคนเงียบค่ะ  ไม่ได้หวังให้มาอะไรทั้งสิ้น  นอกจากเข้าใจเราหน่อย  อย่าคิดว่าเราไม่เคยมีทุกข์ใดใด  แล้วเลยคิดว่าจะแสดงอารมณ์อะไรกับเราก็ได้

      เวลาเจ็บ  บางครั้งเราเจ็บกว่าคุณอีก  เราไม่ระบายให้คลายใจด้วย

     เป็นสิ่งมีชีวิตที่เจ็บได้  ร้องไห้เป็น  แค่ไม่ให้คุณเห็นเท่านั้นแหละ    

   
     และหากคุณมีคนใกล้ตัวที่เป็นคนเงียบแล้วล่ะก็........ดูแลเขาบ้างนะ

     คุณอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนเงียบ  ทางที่ดีที่สุด  คือสังเกตเขา....เงียบๆ  เราไม่พูด  แต่เรามักแอบเอาความในใจเราใส่ไว้ในสายตา  และการกระทำ

     อย่ารอให้เขาไม่อยู่แล้ว  จึงค่อยนึกสังเกตว่า  ที่ผ่านมา  คืออะไร


     ด้วยความปรารถนาดีจาก...........คนเงียบคนหนึ่ง