แค่อยากเล่า : ปาร์ตี้แฟนซี

     เมื่อวันพฤหัสบดีที่ผ่านมา  ที่ทำงานเราจัดงานเลี้ยงเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ทุกคนจะย้ายไปราชการต่างที่กัน  และธีมการแต่งตัวของการจัดงานคือ  "อะไรก็ได้แฟนซี"

     ตอนแรกกุมขมับมาก  ไม่รู้จะแต่งอะไรดี  คิดไปคิดมา  งั้นแต่งเป็นแม่หมอดีกว่า  ทำตัวเซอร์ๆปนยิปซีติดอยู่ตรงที่.......แม่บอกว่า  เพื่อให้เข้ากันต้องแต่งหน้าเข้มๆหน่อย

     .....เวรละ  แต่งหน้าไม่เป็น -_-'

     แต่แล้วจู่ๆก็เกิดดวงตาเห็นธรรม  เอ๊ย  ไม่ใช่  เกิดปิ๊งไอเดียขึ้นมาว่า  เราน่าจะหาอะไรสักอย่างที่เรามีอยู่แล้ว  จะได้ไม่ต้องไปเดินซื้อให้เสียเวลา

     แล้วคำว่า  "โปเกมอนเทรนเนอร์"  ก็แวบขึ้นมาในหัว

     ปัญหาต่อไป  แล้วจะแต่งเป็นตัวละครตัวไหนล่ะ??

     ตอนแรกตั้งใจว่าจะแต่งเป็นซาโตชิ  แต่คิดๆไป.....

     เราไม่ได้อยากเป็นตัวละครตัวใดในเรื่องสักหน่อย  เราแค่อยากยัดตัวเองเข้าไปในการ์ตูนเรื่องนี้ในฐานะเทรนเนอร์คนนึง  ที่มีโปเกมอนเป็นของตัวเอง

     ....ถึงจะไม่สามารถสั่งให้มันต่อสู้หรือเดินตามได้แบบในการ์ตูนก็เถอะ....

     คิดได้ดังนั้นจึงเริ่มวางชุดในแบบที่เป็นตัวเองที่สุด  เสื้อยืด  กางเกงยีนส์  รองเท้าผ้าใบ  และเริ่มรื้อค้นบ้านว่า  ตอนนี้ของสะสมโปเกมอนที่มีและเอามาใช้ได้น่ะ  มันมีอะไรบ้าง

     สิ่งที่ได้นั้นคือ

     เสื้อกันหนาวโปเกมอน  ตุ๊กตาปีกาจู  โปเกบอลของเล่น  สติ๊กเกอร์โปเกมอน 1 กล่อง  และกล่องขนมโปเกมอนที่ยังไม่ได้ทิ้ง

     อ่อ  และตุ๊กตาคาเมกซ์หนึ่งตัวที่ใส่ไว้ในกระเป๋า  แต่ไม่ได้เอามาโชว์  555

     แล้วการประดิษฐ์ชุดเทรนเนอร์แบบ home made ก็เริ่มขึ้น  

     เริ่มจากเอาเสื้อหนาวโปเกมอนออกมา  เย็บปีกาจูติดไปที่ไหล่ซ้าย(เลียนแบบซาโตชิที่ปีกาจูเกาะอยู่บนไหล่)  เลือกสติ๊กเกอร์โปเกมอนตัวและตัดตัวการ์ตูนโปเกมอนบนกล่องขนมตัวที่ชอบมา  วางบนสติ๊กเกอร์ที่พอรีดติดแล้วจะกลายเป็นกระดาษแข็ง  แล้วติดเข็มกลัดลงไป  จากนั้นจึงเอาไปติดเสื้อ

     ผลที่ได้อ่ะเหรอ 

แบบนี้ไง ;D

     เกือบลืม....สั่งซื้อหมวกกับเสื้อยืดเพิ่มด้วย  แต่คือ....มันดีอ่ะ  ต่อให้ไม่ได้ใช้ก็เก็บสะสมได้อ่ะนะ  

     เราไม่แน่ใจหรอกว่าคิดถูกหรือเปล่า  เรารู้แต่ว่า  เรามีความสุขมากกับทุกขั้นตอน  ตั้งแต่การคิดวางแผน  จนกระทั่งออกมาอย่างที่เป็นอยู่

     ชอบเวอร์วังมากจนเผลอเอามือสองข้างจับแก้มอย่างเขินๆและฉีกยิ้มกว้างทันที  ตอนที่เล่าให้เพื่อนฟังแล้วเพื่อนถามว่า  "นี่มีทุกตัวเลยใช่ไหมเนี่ย"  

     ไม่ถึงงงง  แค่เกือบๆ  5555  

     และแล้ววันงานก็มาถึง

     ก่อนเริ่มงาน  ด้วยความที่มีเลี้ยงอาหารและมีการแสดงด้วย  ทั้งได้ข่าวว่ามีคนลงไปจองที่กันเยอะแล้ว  เราซึ่งยังไม่ได้แต่งตัวก็ลงไปจองโต๊ะกับเพื่อนก่อน  และถือโอกาสอยู่ช่วยจัดซุ้มนิดหน่อย

     

     พอไปถึง  หางตาก็เหลือบไปเห็นคนใส่หมวกแดง  เสื้อฟ้า

     ............แถมมีปีกาจูเกาะไหล่เหมือนกันเลยอ่ะ!!!!

     บังเอิญจริง  มีเพื่อนคนหนึ่งแต่งตัวเป็นโปเกมอนเทรนเนอร์เหมือนกัน  ต่างกันตรงที่  เขาแต่งเป็นซาโตชิเลยแหละ  มีหมวก  เสื้อ  กางเกง  และปีกาจูครบเซ็ต!!!

     เสื้อ home made คนเขียนดูกะโปโลไปเลย

     ตอนแรกว่าจะเงียบๆไปก่อน  แต่ตอนที่ช่วยๆกันจัดซุ้มอยู่นั่นเอง  เพื่อนในกลุ่มเราคนหนึ่งซึ่งลงมาสมทบ  เดินมาเห็นเพื่อนคนนั้น  จึงทักขึ้นทันทีว่า  

     "เฮ้ย  แต่งเป็นเทรนเนอร์เหมือน(ชื่อเรา)เลยอ่ะ  ตัวเดียวกันป่ะเนี่ย"

     แล้วกัน.........อุตส่าห์เงียบ

     เลยบอกว่าคนละคน  เพราะเราไม่ได้แต่งเป็นใครเลย(เกือบละ  เกือบชนกันละ)  เพื่อนก็ยิ้มๆ  

     ช่วยงานสักพักกลุ่มเราก็ขึ้นมาเตรียมตัวกัน

     พอขึ้นมาถึงห้อง  ตอนแรกรู้สึกว่าแบบ  เฮ้ยมีคนแต่งการ์ตูนเดียวกันเลย  แถมชุดเป๊ะกว่าชั้นอีก  เอาไงดีวะเนี่ย  เปลี่ยนเป็นมินเนี่ยนเหมือนเพื่อนไม่ทันแล้วด้วย

     คิดๆไปก็

     "มาถึงขั้นนี้แล้ว  แกถอยไม่ได้แล้วว่ะเฮ้ย  ลุยเหอะ  ลุยให้มันจบๆไป  สุดท้าย  ถ้ามันจะเฟล  ก็ถือว่าเราเต็มที่ที่สุดแล้ว"

     ป่ะ....ลุย     

     แล้วงานก็ดำเนินไป

     เดินๆไปก็เจอเพื่อนหลายคนทัก  "เฮ้ยคู่กับ(ชื่อเพื่อน)ได้เลยเนี่ย" / "เจอคู่ตัวเองยัง"

     เออ....เจอละ  (บังเอิญแต่ง)มาคู่กัน....หนึ่งวัน

     แต่แค่ถ่ายรูปเดี๋ยวเดียว  เพราะเพื่อนคนนั้นเป็นฝ่ายกิจกรรม  เดินไปเดินมาหลายรอบ  เดี๋ยวไปแบกของ  เดี๋ยวเดินตรวจความเรียบร้อย  เดี๋ยวเชิญผู้ใหญ่นั่งหน้าเวที...

     คนที่อุทิศตัวเองช่วยเหลือคนอื่นนี่  น่านับถือนะ

     ในส่วนของคนเขียน  ก็แค่ลงทะเบียน  ถ่ายรูป  กิน  ชมการแสดง  ถ่ายรูป  กิน  ถ่ายรูป  ทักเพื่อน

     ....วนลูปไป

     ส่วนเจ้าปีกาจูตัวน้อยนั้นได้รับความนิยมพอสมควร  มีคนแวะเวียนมาจับ  มาลูบ  มาทุบ  มาแตะ  หลายคนอยู่  

     มีคนสงสัยว่าปีกาจูไปอยู่บนไหล่ได้ยังไง

     ...เย็บค่ะพี่...

     มีเพื่อนคนหนึ่ง  หลังจากทุบหัวปีกาจูไปหลายอึก  จึงหันมาถามเจ้าของว่า  "ชอบโปเกมอนมานานแล้วใช่มั้ยเนี่ย  พูดดด"

     ใช่  ชอบมานานแล้ว  

     ชอบ...ตั้งแต่ได้ดูตอนแรก  ที่ซาโตชิเจอปีกาจูครั้งแรกและโดนไฟฟ้าช็อตจนเป็นลม

     ชอบ...ตั้งแต่ได้เล่นโปเกมอนภาค  yellow  red  blue  crystal  ruby&sapphire  emerald  ภาค...ที่ตัวไฟมันเป็นลิงอ่ะ(ภาคนี้รู้สึกไม่ค่อยสนุกเลยจำชื่อไม่ได้)  black1  black2  แต่หลังจากนี้ไม่ได้เล่นละ  ยังไม่ได้ซื้อเครื่องใหม่

     ชอบ...ยิ่งได้อ่านภาคคอมมิคที่ตัวเอกชื่อเร้ดที่โคตรจะเก่ง  และเป็นเวอร์ชั่นที่สนุกกว่าจอแก้วเยอะ

     ชอบ  มานานมากแล้ว  และจะชอบต่อไปเรื่อยๆด้วย  

     ทุกงานเลี้ยงย่อมมีวันสิ้นสุด  พิธีจบแล้ว  ยัยเทรนเนอร์(ชุด)ทำมือและเพื่อนจึงขึ้นไปพักผ่อน

     หมดเวลาเต้นรำแล้ว  นางซินกำลังจะกลับร่างเดิมในไม่ช้า  แต่จะต่างจากนางซินตัวจริงตรงที่  นางซินคนนี้จะไม่ทิ้งปีกาจูเอาไว้ให้เจ้าชายที่ไหนมาตามเก็บ

     เหม่  ของรักของหวงป่ะ  จะมาท้งมาทิ้งเพื่ออะไรก็ไม่รู้มันไม่ใช่

     เทศกาลเป็นในสิ่งที่เราไม่ได้เป็นจบลง  พรุ่งนี้  เราจะกลับเป็นคนเดิม  

     จริงๆแล้ว  วันทุกวันอาจไม่ต่างจากงานแฟนซี  เราเดินเข้ามาเพื่อเป็นในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยเป็น  พบคนที่เพิ่งจะเคยพบ  และรับบทบาทที่ไม่ใช่ตัวเองยามอยู่ที่บ้าน

     อีกไม่นาน  งานแฟนซีในที่แห่งนี้จะจบลง  พวกเราจะแยกย้ายกันไปร่วมงานแฟนซีในที่แห่งใหม่  บ้านใหม่  เพื่อนใหม่  เจ้านายใหม่  

     กับหัวใจดวงเดิม

     ดังที่เพื่อนได้กล่าวไว้นั่นแหละ  ขอบคุณ  อะไรก็ตาม  ที่ทำให้เราได้มาพบกัน  ได้รู้จักกัน

     ...ได้รู้สึกดีดี  และมีช่วงเวลาดีดี  ร่วมกัน

     ...ได้หัวเราะ  ได้หัวเสีย  ร่วมกัน

     ...ได้รับคำชม  ได้รับคำตำหนิ  ร่วมกัน

     ...ได้อาศัยอยู่ในที่เดียวกัน  และเจอหน้ากันทุกวัน  

     อีกไม่นาน  ทุกสิ่งอย่างจะกลายเป็นเพียงความหลัง

     แท้จริงแล้ว  ปาร์ตี้แฟนซีอาจไม่เคยจบลง  เราเพียงต้องย้ายไปร่วมงานเลี้ยงที่ใหม่เท่านั้นเอง

     จนกว่าจะพบกันใหม่

     

     ...farewell...