คุยกับเพื่อนมา : เรียนภาษาเข้าไป แต่ใช้ไม่เป็น ?!

     เมื่อวานไลน์คุยกับเพื่อนสนิทคนหนึ่ง  ซึ่งเป็นวิศวกรคอมพิวเตอร์  เธอขอคำแนะนำเกี่ยวกับภาษาอังกฤษ  คุยไปคุยมาเราเลยแซวว่า

     "แกขอทุนที่บริษัทไปเรียนภาษาเพิ่มสิ"

     เธอตอบมาว่า

     "เขาให้คนมาสอนแล้ว  แต่ไม่เวิร์คว่ะ"

     ถามไปถามมาก็ได้ความว่า  ให้อาจารย์ต่างชาติมาสอน  แต่มาถึงก็พูดๆๆ  แล้วแจกแบบฝึกหัดให้ทำ  แม้แต่คาบแรกที่ควรให้นักเรียนได้สนทนาและแนะนำตัว  ก็ยังให้ทำแต่แบบฝึกหัดแล้วเรียกตอบ
     ...แค่นั้น
     ...เออ  แต่ได้ประโยชน์ตรงที่เขาสอนเขียนอีเมลโต้ตอบภาษาอังกฤษอ่ะนะ



     คุยมาถึงตรงนี้เราเลยเริ่มเกิดคำถามว่า  เออนะ  ทำไมบ้านเราเรียนภาษาอังกฤษกันแทบตาย  แต่พอจะใช้จริงขึ้นมา
     ....กลับไปกันไม่ค่อยเป็น ?!

     สังเกตไหม  พวกที่เก่งภาษาอังกฤษทั้งที่เรียนในประเทศน่ะ  มันมักมีอยู่สามประเภทใหญ่ๆ

     1.  เก่งอยู่แล้วโดยตัวเอง  มีทั้งพวกเก่งทุกวิชา(อิจฉาเลย)  หรือไม่ก็เก่งด้านภาษามาก
     2.  เรียนในชั้นเรียนพิเศษ  เช่น  พวกภาคอินเตอร์ทั้งหลาย  ที่จัดสรรอาจารย์เก่งๆมาสอนกันโดยเฉพาะ
     3.  ขวนขวายหาความรู้เอาเองเพิ่มเติม  ไม่ว่าจะโดยการขยันอ่านหนังสือ  เรียนพิเศษเพิ่ม  หรือแม้แต่วิธีเกรียนๆอย่างเล่นเกม  ดูหนัง  ฟังเพลง  หรืออ่านนิยาย

     ทั้งๆที่มันง่ายที่คนฉลาดจะปราดเปรื่องขึ้นมาได้เมื่อได้เรียนภาษาอังกฤษ  แต่ทำไม

     มันกลับยากที่การเรียนในห้องเรียนทั่วไปจะทำให้เด็กธรรมดาๆคนหนึ่ง  สามารถใช้ภาษาอังกฤษได้ในชีวิตจริง?



     คิดไปคิดมาจึงเริ่มสังเกตว่าเราเว้นระยะในการคุยนานเกินไป  เลยตอบเพื่อนกลับไปว่า

     "กำลังคิดว่าการเรียนภาษาอังกฤษในไทยมันบกพร่องตรงไหน.."

     "ไม่ได้ใช้มันก็ลืมล่ะมั้ง"  เพื่อนคาดการณ์  "พี่เรายังบอกเลยว่าถ้าไม่ได้ใช้อย่าไปเรียนเลย  จำไม่ได้หรอก"  เธอให้ความเห็นสำทับ

   
     "ไม่จริงอ่ะ  ถ้ามันอยู่ในจิตใต้สำนึกมันต้องจำได้  ปัญหาคือ  ทำยังไงให้ทักษะมันเข้าไปอยู่ในจิตใต้สำนึกให้ได้"

     นี่พูดจากประสบการณ์ตรง  เราเรียนภาษามาหกภาษาแล้ว  ใช้ได้คล่องสองภาษา  พออ่านโน่นอ่านนี่ได้บ้างสองภาษา  และยังพอสื่อสารได้บ้างบางคำอีกสองภาษา...

     จริงอยู่  ไม่ได้ใช้น่ะเดี๋ยวก็ลืม  แต่สาเหตุที่ยังใช้ได้เพราะ

     1.  มันมีบางคำที่ยังคงจำได้อยู่ในหัว  และแกรมม่าพื้นฐานบางอย่างก็พอรู้  นั่นทำให้เราสามารถสนทนาหรือรู้สำนวนง่ายๆได้เวลาที่รับสื่อเหล่านี้
     2.  เราหาโอกาสไปทบทวนทักษะบ้าง  ในบางภาษา(เลือกภาษาที่ชอบที่สุดอ่ะนะ  แหะๆ)  หรือถ้ามีโอกาสก็จะทวนทุกภาษา(ไม่ค่อยมีไง  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง  เวลา)

     ถ้าถามเรา  การได้ใช้หรือไม่น่ะ  ส่วนหนึ่ง  ประเด็นคือ  เราต้องฝึกยังไง  ต้องสอนวิธีไหน  ให้สามารถจำได้  ใช้เป็น



     "มันต้องหาที่ใช้เว่ย"  สุดท้ายเราเลยสวนไปแบบนั้น

     "เราก็ใช้นะ  เราเขียนโปรแกรมเป็นภาษาอังกฤษทุกวันเลย"  เริ่มอวด

     "แต่อย่าให้ใช้เขียนจริง  เรามั่วมาก"  สารภาพอ่อยๆในตอนท้าย

     "ไม่ใช่ใช้แบบนั้นดิ  แกต้องหาภาษาต่างประเทศอ่าน  ฟังเพลงสากล  ดูหนัง  อะไรก็ได้อ่ะ..."
     ...คือฉันพยายามมากที่จะให้เพื่อนตัวเองพัฒนาภาษาให้ได้  พยายามมาตั้งกะมัธยม  และดูเหมือนว่าจะยังคงอยู่ในขั้นพยายามต่อไป

     "เราว่าคงต้องไปเมืองนอกเลยอ่ะ  ถึงจะได้ใช้และเก่งได้  555"  เพื่อนพยายามสรุปให้ฮา
     ........เหยแก  ตอนติดกิ๊ฟเตตนี่  ฉันยังเรียนห้องเดียวกะแกอยู่เลยนะ... (และฉันก็เป็นกิ๊ฟเตตที่ห่วยที่สุดในชั้นด้วย...อุ๊บส์)

     สุดท้ายเธอก็ขอตัวไปทานข้าวเย็น  ทิ้งเพื่อนนั่งตั้งประเด็นอยู่คนเดียวว่า  ต้องทำยังไง  คนเรียนภาษาอังกฤษจึงจะสามารถนำสิ่งที่เรียนมาใช้ให้เกิดประโยชน์ในชีวิตจริงได้มากที่สุด

     แล้วก็ยังหาข้อสรุปไม่ได้... -_-



     สิ่งหนึ่งที่เราไม่เถียงก็คือ  ภาษาน่ะ  ยิ่งใช้  ยิ่งคล่อง  นั่นเป็นสาเหตุว่าทำไมคนที่เกิด โต หรือเคยใช้ชีวิตอยู่เมืองนอกถึงมีแนวโน้วจะสามารถใช้ภาษาต่างประเทศได้ดี
     ....กว่าคนไม่ได้ไป...

     แต่เราก็รู้จักคนอีกหลายคนที่สามารถโต้ตอบและใช้เป็นภาษาต่างประเทศได้ดี  ทั้งๆที่อยู่เมืองไทยมาตลอดด้วยซ้ำ

     ปัญหาอยู่ตรงไหน?


     อยู่ที่เวรกรรม  อยู่ที่สติปัญญา  อยู่ที่ความขยัน  อยู่ที่ความอุตริไปเล่นเกมหรือฟังเพลง  อยู่ที่ถิ่นที่อยู่

     .....หรืออยู่ที่ระบบการศึกษา???



     เนื่องด้วยเราไม่ได้เรียนด้านการเป็นอาจารย์มา  เราอาจไม่สามารถก้าวล่วงเข้าไปวิจารณ์อย่างออกรสได้  ว่าปัญหามาจากที่ใดกันแน่

     คงทำได้เพียงตั้งคำถาม...


     และ  หากมีเวลาพอ  คงจะทำได้เพียงเอาเกร็ดความรู้ทางภาษาที่ตัวเองพอมี(ซึ่งไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามีแค่ไหน)  มาเผยแพร่บางเป็นบางโอกาส
     ......หวังให้เป็นวิทยาทานต่อไป

     หวังว่าเราจะขยันและมีเวลาพอ


     และหวังว่า  บทความนี้จะจุดประกายให้เกิดความสนใจในการศึกษาของไทยได้บ้าง  ไม่มากก็น้อย

     ...จากเสียงเล็กๆเสียงหนึ่ง  ที่อยากเห็นคนรอบตัวเก่งขึ้น...