เล่าไปเรื่อย : ไม่ถาม..ก็ไม่ตอบ
เรามีนิสัยเสียอยู่อย่างหนึ่ง นั่นคือ
ถ้าเราถามชื่อใครแล้วเขาไม่ถามกลับและเราสัมผัสได้ถึงการไม่สนใจ... เราก็จะไม่บอกชื่อตัวเอง :p
เราไม่รู้ว่ามันคือการหยิ่ง มนุษยสัมพันธ์ไม่ดีรึเปล่า เราคิดแค่ว่า
ถ้าเราต้องง้องอนใครสักคนเพียงเพื่อให้เขาอยากรู้จักเรา..ถ้างั้น
เราก็ไม่อยากให้เขารู้จักเราหรอก
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าไม่ประจักษ์ชัดว่าในภายภาคหน้าจำเป็นต้องมีไมตรีต่อกันแล้วล่ะก็..
...งั้นฉันรู้จักเธอแค่ฝ่ายเดียวก็ได้จ้ะ
คือ โอเค ถ้าในวงงานที่ต้องมีปฏิสัมพันธ์ต่อกัน ในวงศาคณาญาติที่ควรต้องฝากเนื้อฝากตัวแก่กันนั้น การรู้จักมักจี่กันไว้ย่อมเป็นสิ่งจำเป็น
แต่หากเป็นการเจอกันแค่ชั่วครู่ชั่วยามแล้วแยกกันไป....
เราไม่เคยรู้สึกว่าเราต้องเสียอะไร กับการไม่อ้อนวอนขอไมตรีจากใครสักคน
เพราะอะไรน่ะรึ?
เพราะถ้าแค่ในเรื่องส่วนตัวแล้ว
....อยากรู้อะไร เราคิดเองหาเองได้
....อยากไปไหน อยากใช้ชีวิตยังไง เราก็ปรึกษาตัวเองเป็นหลัก
....อยากฟังดนตรี เราก็ร้อง/เล่นดนตรีให้ตัวเองฟังเองได้
....อยากอ่านอะไรสักอย่าง เราก็แต่งกลอน แต่งเรื่องไว้มอมเมา เอ๊ย ไว้อ่านเองได้ หรือแม้แต่
....อยากดูดวง เราก็เช็คดวงพื้นฐานให้ตัวเองได้ หรืออย่างน้อยก็ปรึกษาพ่อ ปรึกษาลุงได้
ด้วยเหตุนี้เอง ในส่วนบุคคลแล้ว เราจึงไม่รู้สึกว่าตัวเองขาดอะไรไป...
....จากการไม่รู้จักใครสักคน
ในวัยเยาว์ เราต้องกลับมานั่งเครียดแน่ แต่ในวันนี้ วันที่มีศักยภาพให้ใช้เพื่อตนเองและผู้อื่นได้อย่างพอมีพอกินนั้น
...มันคงเหลือแค่การยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยพร้อมกับคิดว่า ตัวเองนิสัยไม่ดี และอยากบ่น
ก็แค่นั้น
และเราก็ไม่สนใจด้วยว่าชีวิตอีกฝ่ายจะเป็นอย่างไรหากไม่รู้จักเรา...
ก็เราให้โอกาสแล้วเขาไม่อยากได้เองนี่นา....
เพราะฉะนั้น....
ไม่ถาม.....ก็ไม่บอก
/เพื่อนน้อยก็เพราะแบบนี้แหละนะ 555
บทความนี้นี่เอง 55
ตอบลบเห็นด้วยค่ะว่า ถ้าเราต้องพยายามเข้าไปในชีวิตใครเกินเหตุ
แสดงว่าเค้าไม่ได้อยากให้เราเข้าไปค่ะ
เราอยู่ของเราสบายใจกว่าเนอะ
ค่ะ (ยิ้มเย็น) 55
ตอบลบบ้าบอเนอะ :P