ปากกาที่เขียนไม่ติดกับสิ่งที่คิดได้

   สวัสดีปีใหม่ค่ะทุกท่าน  ขอให้เป็นปีที่ดีสำหรับทุกท่านนะคะ ^_^


   วันนี้เราไม่ได้หยุด  เพราะที่ๆติวไว้เขาให้มาเรียนเพิ่ม  มาก็มา

   ก่อนเข้าเรียน  เพื่อนร่วมห้องผู้ซึ่งนั่งห่างไปหนึ่งแถวเดินมายืมปากกา  หยิบส่งให้ด้ามนึง
   เขาเรียกเราว่าน้องแฮะ  ทั้งๆที่เรารู้สึกว่าอายุน่าจะเท่ากันรึไม่ก็น้อยกว่า  แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น...



   เรียนไปได้ประมาณสองชั่วโมง  เราได้ยินว่าเขาขอยืมปากกาจากคนที่นั่งข้างหลังเขา...

   แปลได้ว่าปากกาเราคงเขียนไม่ออก !

   เราไม่รู้เราโดยทั่วไปแล้วเราควรรู้สึกอย่างไร  รู้แค่ว่า  เรารู้สึกแย่

   รู้สึกแย่ที่ปล่อยปละละเลย  ไม่คอยตรวจสอบว่าปากกายังอยู่ในสภาพใช้ได้ทุกด้ามหรือเปล่า



   ในเส้นทางของชีวิต  หลายครั้งเหลือเกินที่เราให้ความสนใจกับรายละเอียดหลักๆหรือใหญ่ๆในชีวิต

    เช่นการมาเรียนนี่  ก็จะดูแต่สมุดพอมั้ย  เอาประมวลมารึเปล่า  ปิ่นโตกลางวันเตรียมรึยัง

    ส่วนกระเป๋าดินสอ  จับปากกาที่มีได้ก็โยนเข้าไป  ไม่ได้เช็คสภาพก่อนว่าเขียนติดมั้ย

   ลงท้ายต้องมานั่งลุ้นก่อนเรียน  ว่าเขียนได้รึเปล่า  ยิ่งถ้าให้คนยืมแล้วใช้ไม่ได้ก็มารู้สึกผิดเองอีก....

   นี่ดีนะ  ยังพอมีด้ามที่เขียนติดอยู่บ้างน่ะ  จะได้ไม่ต้องบากหน้าไปยืมคนอื่นเขา  ไม่จำเป็นไม่อยากพึ่งใครเลย  ให้ตาย..



   เราว่ากลับบ้านไปเราคงต้องเอาปากกามาเช็คหน่อยแล้วล่ะว่า  มันยังเขียนติดอยู่ไหม  ไหนๆก็ปีใหม่  เปลี่ยนปากกาใหม่ไปด้วยเลย  ก็แล้วกัน...

   เนอะ