พ่อจากเราไปแล้ว
เมื่อวานนี้เป็นวันที่เราเสียใจมากที่สุด มากกว่าเหตุการณ์ร้ายใดใดที่เคยเจอมา เพราะมันเป็นวันที่ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ รัชกาลที่ 9 ผู้เป็นมิ่งขวัญแห่งสยามประเทศ ผู้เป็นศูนย์รวมดวงใจไทยทั้งผอง เสด็จนิวัติสู่ฟ้า เสด็จกลับสู่สวรรคาลัย
เราเริ่มระแคะระคายข่าวนี้เมื่อตอนเย็นๆ และเราก็ได้แต่หวังว่า มันจะเป็นเพียงข่าวลือดังที่แล้วๆมา อย่างไรก็ดี เราไม่สามารถอยู่ฟังตอนสำนักพระราชวังประกาศได้ เนื่องจากติดเรียนพิเศษ
เมื่อถึงเวลาพัก เราไม่รอช้า เปิดเว็บข่าวโดยพลัน และทันทีที่เว็บขึ้นมาด้วยธีม(theme)สีดำ ก็รู้ได้ทันทีว่า มันคือเรื่องจริง
พ่อจากเราไปแล้วจริงๆ...
พอไล่สายตาลงมาเห็นข่าวประชาชนคนหนึ่งบอกว่า "พ่อสัญญาแล้วว่าจะอยู่ถึง 120 ปี" มันเจ็บจี๊ดๆอย่างบอกไม่ถูก
ยิ่งได้เห็นคอมเม้นท์หนึ่งทีว่า "ขอตายแทนได้ไหม"
........โอ น้ำตาจะไหล
นึกถึงเรื่องสี่แผ่นดิน ที่แม่พลอยดุคนใช้ที่มาบอกเรื่องพระเจ้าอยู่หัวสวรรคตว่า อย่าพูดอะไรพล่อยๆ แต่แล้วหวังของพลอยก็ทลายลง เมื่อช้อยเดินทางมายืนยันข้อเท็จจริง
แล้วก็ร้องไห้อยู่ตรงนั้น....
เราอาจไม่ได้ร้องไห้ทันทีที่รู้ข่าว แต่นั่นไม่ได้แปลว่า เราไม่ร้องไห้ เพราะทันทีที่กลับถึงบ้านและอยู่ตามลำพัง เราก็ปล่อยโฮออกมาทันทีราวกับเขื่อนแตก แล้วสะอื้นอยู่อย่างนั้น
..ร้องไห้จนตัวโยนเป็นอย่างไรก็เพิ่งประจักษ์คราวนี้
จากนั้นก็หยุด.....หยุดสะอื้น และทำกิจกรรมทุกอย่างตามปกติ แล้วปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาเองอย่างเงียบๆ จนกว่ามันจะพอใจ
เข้าไลน์และเฟสบุ๊คไปเปลี่ยนรูปโปรไฟล์ เพื่อจะพบว่าหลายคนก็ทำแบบนั้นเช่นกัน จากที่สำรวจแล้ว พูดได้เลยว่า
...........น้ำตาท่วมเฟสบุ๊ค..........
และส่วนหนึ่งของน้ำที่ท่วมก็มาจากยายคนเขียนด้วยเช่นกัน
กิจวัตรคืนนั้นดำเนินไปอย่างสงบ
- อาบน้ำและร้องไห้
- ฟังข่าวและร้องไห้
- เช็คมือถือไป...พร้อมกับร้องไห้
- สวดมนต์ไป ร้องไห้ไป
- และ ร้องไห้จนหลับไป
ตื่นเช้ามาทำงานอย่างเงียบเชียบ และรู้สึกได้เลยว่าสรรพสิ่งรอบตัวช่างดำเนินไปอย่างเงียบงัน มองไปทางไหนก็เต็มไปด้วยสีขาวและดำ พร้อมด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย และกิจกรรมที่ดำเนินไปอย่างเชื่องช้า
แผ่นดินที่สิ้นพ่อช่างหมองหม่นจริงหนอ...
นอกจากนี้ รู้สึกว่า ยิ่งฟังข่าว ยิ่งตามข่าวมากเท่าไหร่ น้ำตาก็ยิ่งจะไหลมากขึ้นทุกที ทุกทีไป
น้ำตาคงยังไม่หมดง่ายๆเป็นแน่
พ่อเหนื่อยมามากแล้ว
พ่อทรงงานเพื่อปวงประชาตลอดมา
พ่ออดทนกับอาการประชวรมาโดยตลอด
บางที อาจถึงเวลาแล้ว ที่พ่อต้องพัก และกลับสู่วิมาน ที่พ่อจากมา
พ่อทรงงานให้เรามองมาตลอด 70 พรรษา ที่ครองราชย์ คราวนี้ คงเป็นคราวที่พ่อจะมองลงมายังพวกเราบ้าง ว่าเราทำอะไรอยู่
ประชาชนตัวเล็กๆคนหนึ่งคนนี้คงไม่อาจสัญญาได้ว่า จะอุทิศทั้งชีวิตทำความดี สิ่งเดียวที่ทำได้คือคำยืนยันว่า จะทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด และทำทุกอย่างเท่าที่คนๆนี้พอจะทำได้
พร้อมกันนี้ จะขอถวายบุญกุศลใดๆที่ได้ทำมา เพื่อถวายเป็นพระราชกุศล ในการส่งพ่อขึ้นฟ้า...
บรรทมให้สบายเถิด ใต้ฝ่าละอองทุลีพระบาท คนทางนี้จะดูแลตัวเองอย่างสุดความสามารถ
เคยจงรักและภักดีอย่างไร ก็จะจงรักและภักดีอย่างนั้นตลอดไป
จากประชาชนของพระราชา จากไพร่ฟ้าในแผ่นดินของพ่อ ที่ยังคงเป็นของพ่อเสมอ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเพียงใด
ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อม...ขอเดชะ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น