อันนินทากาเล...

       อันนินทากาเลเหมือนเทน้ำ                   ไม่ชอกช้ำเหมือนเอามีดไปกรีดหิน

  แม้แต่พระปฏิมายังราคิน                           คนเดินดินหรือจะสิ้นคนนินทา    

     คงเป็นกลอนที่หลายคนคุ้นตากันดี  พระยาสุนทรโวหาร(สุนทรภู๋)ท่านประพันธ์ไว้นานแล้ว  แต่ดูเหมือนจะยังใช้ได้ทุกยุคทุกสมัย

     เชื่อว่าไม่มีใครไม่เคยถูกนินทา  แล้วก็เชื่อ  ว่าคนทั่วไปก็คงเคยมีส่วนในการนินทาคนอื่นมาบ้างไม่มากก็น้อย  ไม่เป็นคนเริ่มสนทนาเองก็เออออห่อหมกไปกับเขา  หรืออย่างน้อยที่สุด  ก็น่าจะเคยอยู่ร่วมในวงสนทนาที่มีการนินทามาบ้าง



     เมื่อประมาณเดือนที่แล้วพูดคุยกับเพื่อนคนหนึ่ง  เธอบอกไม่ค่อยสบายใจที่มีคนใส่ใจชีวิตของเธอและเอาไปพูดกันต่างๆนานามากเกินไป  เช่น  เธอสนิทกับเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งก็เอาไปเม้าท์ว่าเป็นแฟนกันทั้งๆที่มันไม่ใช่  หรือการแต่งตัวที่ใส่กางเกงขาสั้นก็มีคนเหล่ว่าทำไมต้องใส่ขาสั้น
     นี่คงไม่ใช่เรื่องแรก  และน่าจะไม่ใช่เรื่องสุดท้าย

     อ่านที่เธอเล่า(คุยไลน์)มาพักหนึ่ง  ก่อนจะให้ความเห็นไปว่า  "ถ้าเราไม่ได้เป็นจริงดังเขาว่าก็ช่างเถิด  คนเขาก็พูดไปเรื่อย..."

     "สุนัขไม่เห่าคนที่มันรู้จักดีหรอก"

     ดูเหมือนว่าประโยคนี้จะทำให้เพื่อนสบายใจขึ้น



     เราว่าจริงๆคงมีคนเอาเราไปนินทาเหมือนกัน  ไม่ว่าด้วยเรื่องอะไรก็ตาม

     สิ่งที่อยู่นอกเหนือการรับรู้  เราไม่สามารถแก้ตัว  อธิบาย  หรือชี้แจงอะไรได้  ก็ต้องปล่อยไป  แต่อะไรก็ตามที่มาเข้าหูให้ได้ยินได้เนี่ย
     ....ทำเอาจิตตกไปได้เหมือนกัน

     บางครั้งหลอนไปเอง  คิดไปล่วงหน้าว่าทำแบบนี้ต้องมีคนนินทาแน่ๆ  ทำแบบนั้นจะมีคนอัดคลิปเราไปประจานหรือเปล่า  ทำแบบโน้นอาจจะโดนคนนั้นอาฆาตและเป็นศัตรูก็ได้  คิดไปต่างๆนานา
     ที่สุดแล้ว  มันก็มีแค่เราที่เครียดไปเอง  คิดไปเองคนเดียว

     จนกระทั่งครั้งหนึ่งจู่ๆในหัวก็มีเสียงออกมาว่า  "ใครจะว่ายังไงก็ช่างเขา  ถ้าเราบกพร่องจริงตามที่นินทา  เราก็จำเอามาปรับปรุง  หากไม่จริงก็ไม่จำเป็นต้องไปใส่ใจ"

     เพราะไม่มี  "หมา"  ตัวไหน  เห่าเจ้าของหรือคนที่มันรู้จักดี  (อันนี้เวอร์ชั่นคุยกะตัวเองไง  จะหยาบกว่าเวอร์ชั่นปลอบเพื่อนนิดนึง)



    หมา(ขอใช้ศัพท์ธรรมดาละกัน)เป็นสัตว์ที่มีความซื่อสัตย์ต่อเจ้าของมันมากนะ  ในทางกลับกัน  หมาก็อาจเป็นสัตว์อันตรายที่อาจกระโจนกัดใครก็ได้ที่มันไม่คุ้นเคย  ไม่ถูกชะตา  หรือไม่ชอบขี้หน้า
     สัตว์ก็มีชีวิตจิตใจ  มีรักมีเกลียด

     ถ้าเจอคนที่มันไม่คุ้นเคย  ไม่ว่าจะทำอะไร  มันคงอนุโลมว่าน่าแยกเขี้ยวใส่หรืองับเข้าให้เอาไว้ก่อน  สวยไม่สวย  รวยไม่รวย  ข้าไม่สน  ข้าไม่รู้จักเอ็ง 

     ในทางกลับกัน  กับคนที่เลี้ยงมันมา  ให้ข้าวให้น้ำ  หมาที่มีจริยธรรม(แบบหมาๆ)โดยทั่วไปคงจะรักคนๆนั้นมาก  กระดิกหาง  ช่วยคุ้มครองป้องภัย  ซื่อสัตย์กับคนเลี้ยงมาก  ไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นยังไง  ยากดีมีจน  แต่งตัวเหมือนเดินแคทวอคหรือนุ่งชุดนอนกับลากแตะ สิ่งที่มันทำ คือกระดิกหางและมองเจ้าของด้วยสายตารักใคร่
     บอกแล้ว  หมาไม่กัดเจ้าของหรอก

      ถ้าจะเห่า  มันก็เห่าเตือน  เช่นเจองูในบ้านอะไรแบบนี้  ซึ่งเป็นสิ่งที่เจ้าของควรฟัง  เพราะเป็นการบอกว่าต้องระวังนะ  ต้องจับงูออกไปนะ  ไม่เช่นนั้นจะเดือดร้อน


     คิดว่าคนเรามีอะไรคล้ายๆกันมั้ย?

     กับคนสนิท  กับคนที่เรารู้สึกดีด้วย  ให้ใจไป  เราก็มีแนวโน้มจะยอมรับได้ในสิ่งที่เขาเป็น  อะไรที่ดีเราก็ว่าดี  อะไรไม่ดีไม่เลวไม่เดือดร้อนเราก็เอ้อช่างมัน  แต่ถ้าเห็นว่าเพื่อนจะเสีย
     ....เราก็เตือน  และถ้าสนิทกันจริง  หลังจากเตือน  เพื่อนก็น่าจะฟัง
     แล้วถ้าใครมาว่าอะไรเพื่อนเรางี้  ถ้าเรารู้ตื้นลึกหนาบางถึงเหตุผลของเพื่อน  บางทีเราก็ช่วยแก้ตัวให้ด้วย

     แล้วคนที่ไม่รู้จักล่ะ
     ก็ไม่รู้จักไง  ทำอะไรก็มอง  เอ๊ะ  ทำไมยายคนนี้ชอบใส่เสื้อสีแดงทั้งที่ตัวดำปี๋  ทำไมนายคนนั้นควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า  ทำไมหมอนั่นต้องห่อข้าวมากินเองทุกวั้น...ทุกวัน
     เราไปถามเขาไหม  ไม่หรอก  เราคุยกับคนสนิทเรามากกว่า
     เราเริ่มเห่าคนที่เราไม่รู้จักแล้วมั้ยล่ะ

     แล้วถ้ายิ่งเกลียดขี้หน้านะ  โหย  เชื่อชั้นสิ  ยายนี่ได้ตำแหน่งเพราะพ่อเป็นใหญ่ใน...แหง  อีตานั่นแต่งตัวไม่ได้ดูหนังหน้าเล้ยยย หล่อตายล่ะ  ฯลฯ
     เราก็ไม่ไปเตือนเขาอีกอยู่ดีอ่ะ  เราคุยของเราเอง
     นั่นไง  เรากัดคนที่เราไม่ถูกชะตาซะแล้ว


     อย่างที่บอกเพื่อนไป  สุนัขไม่เห่าคนที่มันรู้จักดีหรอกน่า



     แล้วสุนัขที่เห่าและกัดเจ้าของมีไหม  มีนะ

     หนึ่ง  คือมันเป็นโรคพิษสุนัขบ้า  พูดง่ายๆว่าป่วย  อันนี้ต้องทำใจนะ  โรคภัยไข้เจ็บมันไม่เข้าใครออกใคร  ยิ่งถ้าป่วยเพราะเราไม่พามันไปฉีดยาแล้วเนี่ย  อันนี้เขาเรียกรับกรรมที่ไม่ดูแลสัตว์

     สอง  เราดันไปทำร้ายมันก่อน  เป็นอันเข้าใจได้เนอะ  ชีวิตใครใครก็รัก  ต่อให้มีบุญคุณเหนือเกล้าแต่หากทำตัวไม่คู่ควรกับความรัก  นานวันเข้าคน  เอ๊ย  หมา  มันก็หมดความอดทนได้ทั้งนั้น

     สาม  มันเห่าเตือน  อย่างที่บอกไป  อันนี้ควรฟังถูกมั้ย  เพราะถือว่าเป็นประโยชน์

     สาม  อันนี้แย่สุด  คือ  เลี้ยงไม่เชื่อง!!!  อะไร้  ฟูมฟักมาแต่อ้อนแต่ออก  วันนี้คืนดีแยกเขี้ยวใส่แล้วมาทำร้ายคนที่รักแกเนี่ยนะ
     โห  รับไม่ได้  และเลี้ยงไม่ได้แล้วล่ะ  จะเอาไปทิ้งหรืออะไรก็ทำเถอะ  ระวังโดนมันแว้งกัดตอนจับไปที่อื่นละกัน


     คนก็พอกัน  ถ้าดีดีกันอยู่แล้วมาทำร้ายกันเนี่ย  รับไม่ได้!!!

     จริงๆแล้ว  ถ้าสาเหตุมาจากความป่วยไข้ของเขา  หรือสาเหตุมาจากเราไปร้ายใส่เขาก่อนเนี่ย  บางทีก็ต้องเข้าใจเขานะ  การป่วยถ้ารักษาได้ก็ช่วยๆไปเถอะ  เพื่อนมนุษย์  ส่วนถ้าเราไปร้ายใส่เขาก่อนเนี่ยก็หัดสำนึกผิดแล้วไปขอโทษเขาซะ
     อย่าเอาแต่เพ่งโทษคนอื่น  ดูตัวเองบ้าง

     และหากเขาวิจารณ์อย่างตรงไปตรงมาเพราะเราบกพร่องที่ใดที่หนึ่งจริงๆ  นั่นคือสิ่งที่เราควรรับฟังและขอบคุณเขา  เพราะเราจะได้นำสิ่งที่เขาวิจารณ์มาปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น

     แต่  ถ้าดีดีต่อกันแล้วทรยศหักหลังขึ้นมา  ไม่ว่าเหตุผลจะคืออะไร  ข้อสรุปมีอยู่อย่างเดียว  "เลี้ยงไม่เชื่อง"
     คำแนะนำคือ  "เลิกคบ"  สถานเดียว  หรือถ้าจัดการทางกฎหมายได้ก็ทำๆไป  อย่าเป็นนางเอกแสนดีไม่เอาความอะไรแบบนั้น  อย่างน้อยมันต้องให้รู้สำนักบ้าง
     เว้นแต่พกพระไพรีพินาศไว้ติดตัว  จะปล่อยให้พระท่านจัดการไปก็แล้วแต่  ตามสบาย 



     สรุปก็คือ  ตราบใดที่เรายังคงอยู่ปะปนกับคนอื่นไปเรื่อยๆแบบนี้  เราคงเลี่ยงการนินทาไม่ได้หรอก  เพราะเราไม่สามารถควบคุมปากคนรอบข้างได้  สิ่งเดียวที่เราควบคุมได้  คือ  จิตใจและความคิดของเรา

     ได้ยินคำชมอย่างไร  ก็รักษาคุณสมบัตินั้นไว้

     ได้ยินคำติดอย่างไร  ถ้าเป็นจริงก็ปรับปรุงตัวซะใหม่  เขาจะได้เลิกติ 

     แต่หากสิ่งที่นินทาไม่เป็นความจริง  บางที  ปล่อยๆไปบ้างก็ได้  สิ่งใดเป็นความจริงเวลาย่อมเข้าข้างเอง

   
     ไม่ช้าก็เร็วคนที่ใช้ปากทำให้เราเสียชื่อย่อมต้องรับผลกรรมเข้าสักวันอยู่แล้ว  ไม่ต้องไปเร่งให้เปลืองแรง  เอาเวลาไปปรับปรุงตัวเองหรือทำสิ่งที่เป็นประโยชน์ดีกว่า


     ขนาดองค์พระปฏิมายังถูกราคิน  คนเดินดินอย่างเราจะพ้นสิ้นคำนินทา  เห็นจะไม่ได้หรอกนะ