ชอบ ที่ชอบ หรือไม่ชอบ

 คุยกับน้องที่สนิทอยู่คนนึง  น้องบอกว่า  ชอบนะ  เวลาที่ตัวเองชอบใครสักคน  มันช่างเป็นช่วงเวลาที่ทำให้กระชุ่มกระชวยหัวใจได้

     แล้วน้องก็เชียร์ให้เราลองชอบใครสักคน  ลองมีแฟน

     เอิ่ม...น้องคะ  พี่ว่า  มันเริ่มไม่ใช่ละนะ

     แต่ถามว่าเห็นด้วยรึเปล่า?

     ก็มีทั้งเห็นด้วยและไม่เห็นด้วย...

     คือ  ถ้าจะมานั่งจาระไนไอ้ความรู้สึกที่พอจะเรียกโดยอนุโลมได้ว่าชอบเนี่ย  เราว่า  มันแยกได้สองประเภทใหญ่ๆนะ

     ประเภทแรก  คือรู้สึกแล้วดี

     และประเภทหลัง  คือรู้สึกแล้ว...ไม่ค่อยจะดี

     ความชอบประเภทแรกนี้  เรามักจะเรียกมันว่า  "การปลื้ม"  เสียมากกว่า

     มันคงจะมีได้หลายครั้งแหละ  ที่เราจะรู้สึกดีกับใครสักคน  หรือหลายๆคนได้  เพราะเขาหน้าตาดี  เก่ง  น่ารัก  นิสัยดี  มีพรสวรรค์  หรืออะไรก็แล้วแต่

     และการปลื้มแบบนี้นั้นสามารถปลื้มได้หลายคน  ทั้งจากคนไกลตัวและคนใกล้ตัว

     เราอาจปลื้มนักฟุตบอลไปซะครึ่งทีมของทีมที่เราเชียร์  โดยที่เราไม่ต้องรู้สึกผิดหรือไม่ดี  แล้วเราก็ให้รางวัลหัวใจด้วยการติดตามดูเวลาที่ทีมของเราแข่ง  เพราะได้ทั้งเชียร์ทีมโปรดและเห็นหน้าคนที่เรารัก...เอ้อ  หมายถึง  คนที่เราให้ความชื่นชมได้ด้วยในเวลาเดียวกัน

     ...แค่ทนใจสลายเอาหน่อยเวลาเห็นข่าวเขาแขวนสตั๊ด  เอาน่า  รักไปแล้วนี่

     หรือเราอาจปลื้มอาจารย์ที่สอนเราสักสองสามคนหรือมากกว่านั้น  เราอาจตามไปลงเรียนทุกวิชาที่เขาสอน  และคอยดีใจอยู่เรื่อยๆเวลาเขาหันมาทักเรา  หรืออย่างน้อย  ก็รับไหว้เราด้วยรอยยิ้ม  ทั้งเรายังคงคอยติดตามข่าวคราวของเขาอยู่เสมอว่า  ตอนนี้อาจารย์เป็นอย่างไรบ้างแล้ว  

     แต่หากเกิดอะไรขึ้น...ก็ต้องรับสภาพที่อาจเกิดขึ้นกับหัวใจไว้ด้วย

     และเราก็อาจปลื้มรุ่นพี่  รุ่นน้อง  เพื่อน  หรือคนระดับใกล้เคียงกับเรา  รู้สึกดีเวลาที่ได้เจอ  ได้พูดคุยกับเขา  ได้รับรู้ว่าเขาก็รู้ว่าเรามีตัวตน  

     แถมเรายังสามารถไปตกหลุมรักกับอะไรก็ได้ที่ถูกจริตเรา  ไม่ว่าจะเป็นสิ่งของ  สัตว์  สถานที่  ซึ่งถ้าปลื้มเรื่องเหล่านี้เข้าอาจทำให้เราฉลาดขึ้นเพราะได้หาข้อมูลเกี่ยวกับสิ่งรอบตัวได้ด้วย

     เห็นไหม  มันเกิดกับใครก็ได้  เพศไหนก็ได้  กี่คนก็ได้  และยังเกิดขึ้นกับอะไรก็ได้ในชีวิตเรา(เผื่อบางคนเกิดปลื้มจักรวาลขึ้นมา  ใช้แค่โลกจะไม่ครอบคลุม 55)

     ความชอบแบบนี้แหละที่เราเห็นด้วยว่าทำให้กระชุ่มกระชวยหัวใจ  เพราะมันเป็นความชอบในอารมณ์ที่  แค่ได้รู้เรื่องของเธอก็มีความสุขแล้ว  โดยที่เธอไม่ต้องมาทำอะไรกับฉันก็ได้  มันจึงเป็นความชอบที่ไม่มีส่วนประกอบของความคาดหวัง  และทำให้เราสามารถหลงใหลได้ปลื้มไปกับมันได้อย่างเต็มที่  มันจึงเบา  และทำให้ยิ้มได้อยู่เสมอ...ที่นึกถึง

     แถมยังสามารถชอบได้ไม่จำกัดแบบสร้างแคตตาลอคให้ตัวเองเลือกได้เลยด้วยว่า  ณ  เวลานี้อยากเพ้อถึงใครหรืออะไร  555   

     แต่การชอบอีกแบบหนึ่งสิ  ที่เราไม่ชอบมันเอาเสียเลย

     การชอบอีกประเภทหนึ่ง  เราไม่แน่ใจว่าควรเรียกมันว่า  "ชอบ"  หรือเปล่า  แต่ที่แน่ๆ  เราว่า  มันควรคู่กับคำว่า

     

     "ความหวั่นไหว"

     ชีวิตนี้เราอาจไม่เคยรักใคร  ไม่เคยมีแฟน  แต่ยอมรับว่า  การที่ต้องอยู่รวมกับคนมากมายบนโลกใบนี้นั้น....

     การเผลอเอาใจไปมองใครเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้

     แล้วยังเป็นความรู้สึกที่ค่อนข้างจำกัดนะ  เพราะมันจะเกิดขึ้นได้เฉพาะกับเพศตรงข้ามเท่านั้นเสียด้วย

     เราว่า  พอมันเผลอไปแบบนี้แล้วมันรู้สึกหนักๆ  หน่วงๆ  ชอบกล  พอลองนึกหาเหตุผลดูแล้วจึงพอให้คำตอบ(เอาเอง)ได้ว่า

     ความรู้สึกแบบนี้มันจะไปอินกับสัญชาติดิบของสิ่งมีชีวิต  อันเกี่ยวด้วยการมีคู่

     ใช่  ถ้าพูดตามตรง  มันคือความรู้สึกแบบที่ว่า  ฉันอยากเป็นแฟนกับคนๆนี้  และความรู้สึกนี้แหละที่ทำให้รู้สึกหนักและไม่สบายหัวใจ

     ...เพราะมันเป็นความหวั่นไหวทีประกอบไปด้วยความคาดหวัง  หวังให้อีกฝ่ายมารู้สึกเหมือนกับเราด้วย

     แค่หวังก็ทุกข์แล้ว!!!  

     เราไม่เห็นด้วยกับน้องว่าการชอบใครสักคนนั้นดีต่อใจ  หากมันจัดอยู่ในประเภทนี้  ดังนั้น  เมื่อใดก็ตามที่เกิดความรู้สึกนี้ขึ้นในจิตใจ  เราจะทำทุกวิถีทางเพื่อขจัดมันออกไปให้ได้เร็วที่สุด

     เพราะเราคิดว่า  ใจตัวเองตอนที่ไม่ไปหวั่นไหวกับใครน่ะ  เป็นใจที่สบายที่สุดแล้ว

     เราไม่คิดจะมีแฟนหรอก  เราว่าอยู่อย่างนี้นั้นดีอยู่แล้ว  แต่เราก็ยอมรับว่าการรู้สึกดีในทางสร้างสรรค์นั้นทำให้ชีวิตมีเรี่ยวแรงขึ้นได้จริง

     แค่เลือกชอบให้ถูกประเภทหน่อยเท่านั้นเอง...