เมื่อบอลแพ้
วันนึ้...จะว่าเซ็งก็เซ็ง เพราะมันเป็นวันที่ทีมที่เราเชียร์แพ้...
เป็นครั้งแรกในฤดูกาล (อย่าเพิ่งหมั่นไส้สิ ก็ปกติมันไม่เคยแพ้ ก็ต้องหงุดหงิดเป็นธรรมดา)
ที่น่าโมโหคือ ยัยคนเขียนฝันว่าทีมตัวเองแพ้ 0-1 แล้วตื่นมาหลังเกมจบสิบห้านาที เพื่อจะพบว่าตัวเองฝันแม่น
...โมโหอะไรก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าพาล
แย่กว่านั้นคือการแพ้ครั้งนี้ทำให้ทีมร่วงจากที่หนึ่งไปเป็นที่สอง...
โอ๊ยยยย
สิ่งแรกที่ทำคือนอนสวดชินบัญชรเก้าจบระงับความฟุ้งซ่าน แล้วขอโน่นขอนี่เรื่อยเปื่อย
แล้วก็นอนไม่หลับ นอนซังกะตายอยู่พักนึง
ก่อนที่เสียงหนึ่งในใจจะดังขึ้นมา
ขอพูดอะไรหน่อยเถอะ
'ทุกสิ่งในโลกนี้มันไม่มีอะไรแน่นอนหรอก มีขึ้น ก็มีลง..
บอลก็เช่นกัน
ที่สุดแล้วทุกแมต มันก็มีแค่สองอย่าง ไม่แพ้ ก็ชนะ
ชอบบอลไม่ใช่เรื่องผิด แต่อย่าเอาทั้งชีวิตไปทุ่มกับมัน
ถัาชอบทีมนั้น ก็ต้องรับให้ได้ ไม่ว่าจะดีขึ้นหรือเลวลง
แต่ถ้าชอบเพราะมันได้ที่หนึ่ง เธอไม่ได้ชอบทีม เธอแค่กระหายชัยชนะ
การไปคาดหวังมากไปนั้นไม่ต่างอะไรกับการเอาความสุขในชีวิตไปฝากไว้ที่ผู้อื่น
ถามจริงเถอะ ไอ้ชีวิตที่ต้องเผชิญทุกนี้เนี่ย ยังเครียดไม่พอรึไง
หรือถ้าไม่แคร์ ก็ช่วยเห็นใจคนที่เขาทุกข์ไปด้วยหน่อยเถอะ
ถ้ายังใจไม้ไส้ระกำบ้าบออยู่...ก็ตามใจนะ'
คือเรารู้ล่ะนะ ว่าสิ่งที่ได้ฟังน่ะถูกต้องเลย ถูกต้องทุกอย่าง
แต่ตอนนี้...
...ขอเราเซ็งไปอีกสักพักละกัน...
You will never walk alone. อ่าวววว คนละทีมมมม 555555
ตอบลบเป็นแฟนลิเวอร์พูลเหรอจ๊ะ อิอิ
ลบ