เมื่อบอลแพ้

     วันนึ้...จะว่าเซ็งก็เซ็ง  เพราะมันเป็นวันที่ทีมที่เราเชียร์แพ้...
     เป็นครั้งแรกในฤดูกาล  (อย่าเพิ่งหมั่นไส้สิ  ก็ปกติมันไม่เคยแพ้  ก็ต้องหงุดหงิดเป็นธรรมดา)

     ที่น่าโมโหคือ  ยัยคนเขียนฝันว่าทีมตัวเองแพ้ 0-1  แล้วตื่นมาหลังเกมจบสิบห้านาที  เพื่อจะพบว่าตัวเองฝันแม่น
     ...โมโหอะไรก็ไม่รู้  รู้แต่ว่าพาล

     แย่กว่านั้นคือการแพ้ครั้งนี้ทำให้ทีมร่วงจากที่หนึ่งไปเป็นที่สอง...
     โอ๊ยยยย



     สิ่งแรกที่ทำคือนอนสวดชินบัญชรเก้าจบระงับความฟุ้งซ่าน  แล้วขอโน่นขอนี่เรื่อยเปื่อย

     แล้วก็นอนไม่หลับ  นอนซังกะตายอยู่พักนึง

     ก่อนที่เสียงหนึ่งในใจจะดังขึ้นมา


     ขอพูดอะไรหน่อยเถอะ

     'ทุกสิ่งในโลกนี้มันไม่มีอะไรแน่นอนหรอก  มีขึ้น  ก็มีลง..

     บอลก็เช่นกัน

     ที่สุดแล้วทุกแมต  มันก็มีแค่สองอย่าง  ไม่แพ้  ก็ชนะ

     ชอบบอลไม่ใช่เรื่องผิด  แต่อย่าเอาทั้งชีวิตไปทุ่มกับมัน

     ถัาชอบทีมนั้น  ก็ต้องรับให้ได้  ไม่ว่าจะดีขึ้นหรือเลวลง

     แต่ถ้าชอบเพราะมันได้ที่หนึ่ง  เธอไม่ได้ชอบทีม  เธอแค่กระหายชัยชนะ

     การไปคาดหวังมากไปนั้นไม่ต่างอะไรกับการเอาความสุขในชีวิตไปฝากไว้ที่ผู้อื่น


     ถามจริงเถอะ  ไอ้ชีวิตที่ต้องเผชิญทุกนี้เนี่ย  ยังเครียดไม่พอรึไง


     หรือถ้าไม่แคร์  ก็ช่วยเห็นใจคนที่เขาทุกข์ไปด้วยหน่อยเถอะ

     ถ้ายังใจไม้ไส้ระกำบ้าบออยู่...ก็ตามใจนะ'



     คือเรารู้ล่ะนะ  ว่าสิ่งที่ได้ฟังน่ะถูกต้องเลย  ถูกต้องทุกอย่าง

     แต่ตอนนี้...

 
     ...ขอเราเซ็งไปอีกสักพักละกัน...